پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ شیخ احمد احسائی (پیشوای مسلک شیخیه)، امامان معصوم (علیهم السلام) را علل چهارگانه‌ی کائنات، واسطه‌ی فیض الهی، آفریننده‌ی موجودات دیگر به اذن پروردگار دانسته و در نتیجه، خالقیت، رازقیت و مشیت الهی را به اهل‌بیت (علیهم السلام) نسبت داده است.[1]
اما این ادعای شیخ احسائی در خصوص مقام ائمه (علیهم السلام) در حالی مطرح می‌شود که امامان (علیهم السلام)، با ادعای تفویض غالیان عصر خود به مخالفت برخاسته‌اند؛ همچنان که امام صادق (علیه السلام) در پاسخ به کسانی که ایشان را صاحب روزی بندگان می‌دانستند، فرمودند: «والله ما يقدر أرزاقنا إلا الله، ولَقد احتَجتُ إلى طَعامِ لعَيالی فَضاقَ صَدری وأبلغت إلی الفكرة في ذلك حتّى أحرزت قُوتهم ، فعندَها طابت نفسی، لعنة الله وبرئَ منه... [2]؛ به خدا سوگند تقدیر ارزاق ما فقط به دست خداست. من توشه‌ای برای خانواده‌ام نیاز داشتم، سینه‌ام تنگ و فکرم مشغول شد، تا رزق آن‌ها تأمین گردید و راحت شدم. لعنت خدا بر او (شخص غالی) باد و من از او برائت می‌جویم... خدا و رسولش نیز از او برائت می‌جویند». بنابراین، ادعای تفویض مقام خالقیت، رازقیت و مشیت الهی به معصومین (علیهم السلام) توسط شیخ احمد احسائی، نه تنها مستندی نداشته بلکه او را در ردیف غالیان کافر در خواهد آورد.

پی‌نوشت:
[1]. شیخ احمد احسائی، شرح زیارة جامعه کبیره، کرمان: به کوشش عبدالرضا ابراهیمی، 1355، ج 3، صص 65 و 300-295؛ همان، ج 4، صص 80-45؛ شیخ احمد احسائی، شرح عرشیه، کرمان: بی‌نا، 1364، ج 1، ص 325-320.
[2]. علّامه مجلسی، بحارالأنوار، بیروت: مؤسسه‌ی الوفاء، 1404 ق، ج 25، ص 301.