با مروری بر اعمال و رفتار ابن‌تیمیه می‌توان به این نتیجه دست یافت که وی علاوه بر مسلمین، با غیر مسلمین نیز درگیر بوده است. درگیری ابن تیمیه با مسلمین شامل فِرق مختلف اهل‌سنت و شیعیان می‌شد. وی با فتاوای خود و نگارش کتاب‌هایی علیه عقاید اشاعره، معتزله، شافعی‌ها، حنفی‌ها، مالکی‌ها، صوفیه و توهین به سران صوفیه مانند ابن عربی، غزالی، قُشَیری و ... جامعه اهل‌سنت آن دوران را به فتنه‌گری‌های شدید مذهبی مبتلا کرد.
ابن تیمیه در مقابله با شیعیان، با فتوا دادن به قتل شیعیان کسروان لبنان و شرکت در توهین و جسارت به عقاید شیعیان حقد و کینه خود را نسبت به شیعیان ابراز کرد. ابن تیمیه هم‌چنین درباره غیر مسلمانان و اهل ذمه نیز دیدگاهی کاملا سختگیرانه و غیر انسانی داشت و معتقد بود آنان باید در بدترین شرایط زندگی کنند.[1]
مجموع موارد یاد شده و بی‌ادبی‌ها و جسارت‌های ابن‌تیمیه به پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) موجب شد تا اکثر علمای اهل‌سنت علیه وی سخن گفته و یا در رد افکار و عقاید باطل وی کتاب نوشتند.

پی‌نوشت:

[1]. ابن‌کثیر دمشقی، البدایه و النهایه، دار الکتب العلمیه، ج14، ص56