متن مقاله
طبری در شرح حال تاریخیش و ذیل برخی حوادث زمان پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌نویسد: «هرگاه به قصد جهاد علیه دشمنان راه افتادید، تحقیق کنید، در کشتن افراد عجله نکنید و کسی را که کفر و اسلامش معلوم نیست، نکشید و هم‌چنین کسی از کفار را نکشید، مگر این‌که یقین کنید به جنگ با خدا و رسول آمده باشد.»[1] «اگر کسی نزد شما آمد، اظهار اسلام کرد و وارد ملت اسلام شد، به او نگویید تو مسلمان نیستی، تا این‌که برای رسیدن به متاع دنیا او را بکشید.»[2]
حال کسانی‌که امروزه به عنوان جهاد خروج کرده‌اند و به کوچک و بزرگ مسلمانان رحم نمی‌کنند و وارد مسجد شده‌ و نمازگزاران را به قتل می‌رسانند چه توجیهی برای کار خود دارند؟ اگر کشتن فردی که صرفاً اظهار شهادتین می‌کند، حرام باشد، حکم کشتن آن‌که در صف نماز جماعت است و به دستورهای دین عمل می‌کند، به طریق اولی، روشن است.
قرآن جزای قتل مؤمن، از سر عمد را جهنم می‌داند: «وَ مَنْ یقْتُلْ مُؤْمِناً مُتَعَمِّداً فَجَزاؤُهُ جَهَنَّمُ خالِداً فیها.[نساء/93] و هر کس، فرد باایمانی را از روی عمد به قتل برساند، مجازاتِ او دوزخ است.»
قرآن، کشتن انسان مؤمن را به‌راحتی اجازه نمی‌دهد؛ نه‌فقط مؤمن، بلکه کشتن هیچ انسانی را بدون دلیل اجازه نداده است؛ «وَ لا تَقْتُلُوا النَّفْسَ الَّتی حَرَّمَ اللَّهُ إِلاَّ بِالْحَق.[اسراء/33] و نفسی را که خداوند (در همه شرایع به وی مصونیت داده و کشتن آن را) حرام نموده، جز به‌حق (مانند موارد قصاص، ارتداد و حدود شرعی) نکشید.» و کشتنِ انسانِ بی‌گناه مساوی با کشتن جمیع انسان‌ها شمرده شده است: «مَنْ قَتَلَ نَفْساً بِغَیرِ نَفْسٍ أَوْ فَسادٍ فِی الْأَرْضِ فَکأَنَّما قَتَلَ النَّاسَ جَمیعاً.[مائدة/32] هر کس، انسانی را بدون ارتکاب قتل یا فساد در روی زمین بکشد، چنان است که گویی همه انسان‌ها را کشته است.» این منطقی است که قرآن درباره انسان‌ها، از جمله مسلمانان، دارد.

پی‌نوشت:

[1]. طبری، محمد بن جریر، جامع البیان، ج5، ص139.
[2]. همان.