ارج نهادن به جایگاه والای بزرگان دین، امری رایج در امت اسلامی بوده است. مسلمانان از دیرباز با زیارت قبور بزرگان و توسل به ایشان رابطه‌ای دو سویه برقرار کرده‌اند. ایشان از سویی با توسل، یادآور شأن و مقام رفیع بزرگان دین هستند و از سوی دیگر حاجت خود از آن‌ها طلب می‌کنند. این بینش برخاسته از کتاب و سنت، از سوی مبلغان وهابی تحریف شده است. به عنوان مثال بن‌عثیمین مساله توسل را به زنده بودن شخص گره زده و در این میان، توسل به اشخاصی که از دنیا رفته‌اند را زیر سوال می‌برد. او مدعی است که هیچ دلیل عقلی و نقلی بر صحت این عمل صادر نشده است.[1]
این دیدگاه به شدت از سوی علمای اهل سنت مورد هجمه قرار گرفت و انتقادهای زیادی را به دنبال داشت. محمد بن علوی المالکی از جمله علمای اهل‌سنت هستند که با استناد به روایات معتبر، توسل به دعای پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را در زمان ممات (وفات) نیز جایز شمرده است.[2] یکی از روایاتی که می‌توان در تایید کلام محمد بن علوی المالکی نقل کرد، روایت میسره است که راویان در آن همه یا ثقه بوده و یا صدوق هستند. نام راویان بدین صورت است:

محمد بن عمرو البختری؛ احمد بن اسحاق؛ محمد بن صالح؛ محمد بن سنان؛ ابراهیم بن طهمان؛ بدیل بن میسره؛ عبدالله بن شقیق[3]

پی‌نوشت:

[1]. بن عثیمین، مجموع فتاوی و رسائل، گردآوری: فهد بن ناصر سلیمان، ریاض، دار الوطن؛ 1413 ق؛ ج 2، ص 339.
[2]. مالکی، محمد، مفاهیم یجب ان تصحح، بیروت، دار الکتب العلمیه،1430 ق؛ ص 131 و 132.
[3]. برای تایید وثاقت این راویان می توان به مقاله بررسی و تقویت نقدهای محمد بن علوی مالکی رجوع کرد. تحقیقات کلامی، سال چهارم، شماره 13، 1395 ش؛ ص 52.