از جمله مبانی اعتقادی وهابیت که برای وارد شوندگان به این فرقه بیان می‌دارند، ممانعت از توسل به انبیاء الهی، حتی نبی مکرم اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) است. ایشان در تشابهی غیر معقول، توسل به آن پیامبر بزرگ الهی را هم‌ردیف خواستن و اعلان نیاز از بت‌ها فرض نموده‌ است. بت‌هایی که ساخته دسته بشر بوده و خود انسان خالق آن است و بیشتر از او می‌داند و از آن مصنوع هیچ کاری برنمی‌آید.
نکته ظریف در این قیاس باطل که از جانب وهابیت بیان شده، این است که ایشان با اعتراف به این‌که خداوند مقام شفاعت را به ایشان اهداء کرده است؛ در عین حال می‌گویند کسی نباید از ایشان درخواستی نماید! «هیچ‌یک از انبیاء و اولیاء الهی و نیز پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) طلب شفاعت نکند چرا که گرچه آنان از سوی خداوند دارای چنین مقام و حقی هستند، اما دیگران حق ندارند چنین چیزی از آنان طلب کنند که در آن صورت با کسی‌که از بت‌ها درخواست شفاعت کرده، تفاوتی نمی‌کنند.»[1]
در این صورت باید از ایشان پرسید: آیا خداوند مقامی را به ایشان داده است که موارد استفاده از آن نباید به‌وجود آید؟ آیا خداوند کار لغو انجام می‌دهد؟ نعوذ بالله.

پی‌نوشت:

[1]. علامه محمد جواد مغنیه، هذه هی الوهابیه، نشر : قم: موسسه فرهنگی و اطلاع رسانی تبیان، ص75، به نقل از الرساله العلمیه التسع ص110 و 114