پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ ابن‌تیمیه شخصیتی ضد شیعی و بلکه ضد اهل بیتی است. وی در کتاب منهاج‌السنه که در نقد کتاب منهاج‌الکرامه علامه حلی نگاشته است، به شیعیان تهمت‌های ناروایی زده است. حتی آن قدر زیاده روی کرده است که به امام علی (علیه السلام) نیز توهین کرده است. وی بر خلاف قاطب علمای اسلام، آیات و روایاتی که صراحتا در فضیلت امام علی (علیه السلام) نقل شده است را رد کرده است.
آیه ولایت به اعتقاد همه شیعیان و جمعیت زیادی از اهل سنت در رابطه با حضرت علی (علیه السلام) نازل شده است. با این وجود ابن تیمیه با صراحت می‌گوید: «وقد وضع بعض الكذابين حديثا مفترى أن هذه الآية نزلت في عليّ لمّا تصدّق بخاتمه في الصّلاة وهذا كذب بإجماع أهل العلم بالنقل» [1] برخی از دروغ‌گویان به دروغ گفته‌اند که این آیه در رابطه با علی (علیه السلام) نازل شده است. زمانی که علی (علیه السلام) در نماز بود و در حال رکوع انگشتر خود را صدقه داد. در حالی که این حدیث به اجماع اهل علم کذب و دروغ است.
ابن‌تیمیه به دروغ می‌گوید: علمای حدیثی و اخباری اجماع دارند که آیه ولایت در حق امیرالمومنین علی (علیه السلام) نازل نشده است. در پاسخ از ابن تیمیه می‌گوییم: چگونه ادعای اجماع می‌کنی در حالی که اجماع وقتی محقق می‌شود که علمای یک عصر یا اعصار مختلف در صحت یا انکار یک مطلب هم سخن شده و با هم متفق باشند. اما علمای برجسته و بزرگ حدیث اهل سنت، هرگز چنین چیزی را نگفته‌اند. بلکه بزرگان از اهل سنت تصریح کرده‌اند که این آیه در حق امام علی (علیه السلام) روایت شده است. شخصیت‌هایی مثل: حافظ عبدالرّزاق صنعانى،‏ استاد بخاری؛ صاحب کتاب المصنف [2] حافظ عبد بن حميد(م 249) نويسنده كتاب‏ المسند؛ حافظ رزين بن معاوية عبدرى اندلسى‏؛ حافظ نَسايى‏ در کتاب صحیح نسایی؛ حافظ ابوجعفر محمّد بن جرير طبرى‏؛ حافظ ابن ابى­حاتِم رازى، ثعالبی در تفسیر جواهرالحسان؛ ابن‌عساکر دمشقی؛ ابن‌مردویه اصفهانی؛ ابوالقاسم طبرانى‏؛ خطيب بغدادى‏؛ ابوبكر هيثمى‏؛ ابو‌الفرج ابن جوزى حنبلى‏؛ حافظ محب طبرى‏ و شيخ على متّقى هندى‏ صاحب كتاب‏ كنزالعمّال‏، همگی گفته‌اند که این آیه در حق علی (علیه السلام) نقل شده است.[3]
با این اوصاف متعجبم از ابن‌تیمیه که چنین بی‌محابا دروغ می‌گوید و نفرت و عداوت خود را نسبت به اهل‌بیت نشان می‌دهد.

نویسنده: م.ج

پی‌نوشت:

[1]. ابن تيمية، أحمد، منهاج السنة النبوية، تحقيق: محمد رشاد سالم، مصر، مؤسسة قرطبة، ج2، ص30.
[2]. ابن کثیر، اسماعیل بن عمرو، تفسير القرآن العظيم، بیروت، دار الفكر ، ج3، ص126.
[3]. میلانی، سیدعلی، محاضرات فی الاعتقادات، چاپ چهارم، قم، نشر حقائق، 1385ش، ج1، ص69.