یکی از شبهات وهابیت در موضوع شهادت امام حسین (علیه السّلام) انکار اتفاقاتی است که پس از شهادت آن حضرت در عالم کون و مکان روی داده است؛ ابن تیمیه حرّانی، سرکرده‌ی وهابیت که چشم دیدن هیچ فضیلتی از اهل بیت (علیهم السّلام) را ندارد، در این‌باره می‌گوید: «به‌خوبی روشن است که بیشتر آن‌چه در این‌باره (دگرگونی و آشفتگی در آفرینش) هم‌چون بارش خون، سرخ‌گون شدن آسمان، جاری شدن خون از زیر سنگ روایت شده، دروغ است و هیچ‌یک از این موارد برای کشته شدن هیچ‌کس پدید نمی‌آید و این‌ها اموری طبیعی است که همواره رخ داده و می‌دهد و این روایات جز مزخرفات چیزی نیست.»[۱]

این در حالی است که در متون اهل‌سنت و مورد قبول وهابیت آمده: «خلف بن خلیفه از پدرش نقل می‌کند: هنگامی که امام حسین (علیه السّلام) به شهادت رسید، آن‌‍‌قدر آسمان تاریک شد که هنگام ظهر ستارهای آسمان ظاهر شدند تا جایی که ستاره جوزا در عصر دیده شده و خاک سرخ از آسمان فرو ریخت.»[2] و در جای دیگر آمده: «علی بن مسهّر از جده‌اش نقل می‌کند: هنگامی که امام حسین (علیه السّلام) به شهادت رسید من دختری نوجوان بودم، آسمان چند شبانه روز درنگ نمود که گویا لخته خون بود.»[3]

از جمله اتفاقات عجیب پس از شهادت آن حضرت را چنین نقل کرده‌اند: «علی بن مدرک از پدر بزرگش اسود بن قیس روایت کرده: پهنه آسمان پس از شهادت امام حسین (علیه السّلام) به مدت شش ماه سرخ رنگ بود که ما آن را شبیه خون در آسمان مشاهده می‌کردیم.»[4] و در جای دیگر آمده: «هشام از محمد روایت کرده که از او پرسید: می‌دانی سرخی افق از چه زمانی بوده؟ از روزی که حسین بن علی (علیهما السّلام) به شهادت رسید این سرخی در افق دیده شد.»[5]

همچنین درباره‌ی جاری شدن خون تازه از زیر سنگ‌ها پس از شهادت امام حسین (علیه السّلام) روایت کرده‌اند: «ابوبکر بیهقی از معروف روایت کرده که ولید بن عبد الملک از زهری پرسید سنگ‌های بیت المقدس در روز کشته شدن حسین بن علی (علیهما السّلام) چه حالتی به خود گرفتند؟ زهری گفت: به من خبر دادند که در روز شهادت حسین بن علی (علیهما السّلام) هر سنگی را از زمین برمی‌داشتند از زیر آن، خون تازه می‌جوشید.»[6]

پی‌نوشت:

[۱]. «و بهذا و غیره یتبیّن أنّ کثیرا ممّا روی فی ذلک کذب مثل کون السّماء أمطرت دما فإنّ... .» منهاج السنة النبویة، ابن تیمیه، مؤسسه قرطبه، ج ۴، ص ۵۶۰.
[2]. «حدّثنا خلف بن خلیفة، عن أبیه، قال: لمّا قتل الحسین إسودّت السّماء، و ظهرت الکواکب نهارا... .» تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، دارالفکر، بیروت، ج 14، ص 226.
[3]. «و قال علیّ بن مسهّر، عن جدّته: لمّا قتل الحسین کنت جاریة شابّة، فمکثت السّماء بضعة أیّام... .» تاریخ مدینة دمشق، ابن عساکر، دارالفکر، بیروت، ج 14، ص 226.
[4]. «و قال علیّ بن محمّد المدائنیّ، عن علیّ بن مدرک، عن جدّه الأسود بن قیس: إحمرّت آفاق السّماء... .» تهذیب الکمال، مزی، مؤسسة الرسالة، بیروت، ج 6، ص 432.
[5]. «... عن محمّد قال تعلم هذه الحمرة فی الأفق ممّ هو؟ فقال: من یوم قتل الحسین بن علیّ.» سیر أعلام النبلاء، ذهبی، مؤسسة الرسالة، بیروت، ج 3، ص 312.
[6]. «و قال یعقوب بن سفیان ثنا سلیمان ابن حرب ثنا حمّاد بن زید عن معمر قال أوّل ما عرف الزّهریّ تکلّم فی مجلس... .» الطبقات الکبری، أبو عبدالله محمد بن سعد بن منیع الهاشمی، مکتبة العلوم، مدینة، ج 1، ص 163.