پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ دین‌سازان تشکیلات بهائیت، در راستای همگام سازی مسلک خود با ادیان الهی، احکامی را به تقلید از آن‌ها جعل کرده و در عین حال، هوای راحت‌طلبان مسلک خود را نیز داشته‌اند.
در این راستا، از جمله احکامی که پیشوایان فرقه‌ی ضالّه‌ی بهائیت از دین مبین اسلام اقتباس کرده و با اندک تغییراتی آن را به نام خود ثبت کرده‌اند؛ حکم وضو و تیمُم است. همچنان که آنان در مسئله‌ی وضو، به شُستن دست و صورت اکتفا کرده [1] و در نحوه‌ی تیمم، تنها به خواندن ذکری بسنده کرده‌اند: «مَن لَم یَجِد الماء یذکُر خَمس مَرات بسم اللهِ الأطهَرِ الأطهَر [2]؛ کسی که آب (برای وضو) نمی‌یابد، پنج‌بار بگوید به نام خداوند پاکیزه‌ترین پاکیزگان».
اما حقیقت آنست که این نوع از کپی‌برداری پیشوایان بهائی از دین مبین اسلام، در حالیست که:
اولاً: پیشوایان بهائیت در کُپی‌برداری خود از حکم تیمم در اسلام، از این نکته غافل بوده‌اند که تیمم بر روی خاک، به دلیل خواص ویژه‌ای است که در خاک وجود دارد. از جمله‌ی این ویژگی‌ها می‌توان به فایده‌ی اخلاقی آن اشاره کرد. چرا که تیمم در زمره‌ی عبادت‌هاست و روح عبادت که خضوع در برابر خداوند یگانه است، در این عمل عبادی منعکس می‌شود. زیرا انسان، شریف‌ترین عضو بدن خود (پیشانی) را با دستی که بر خاک زده لمس می‌کند تا فروتنی خود را در پیشگاه خداوند آشکار سازد.[3]
ثانیاً: فایده‌ی دیگر تیمم بر روی خاک، فایده‌ی بهداشتی آن است. امروزه ثابت شده خاک با وجود باکتری‌های فراوانی که در خود دارد می‌تواند آلودگی‌ها را از بین ببرد. به همین دلیل هنگامی که لاشه‌ی حیوانات و یا بدن انسان پس از مردن زیر خاک دفن می‌شود، در مدت نسبتاً کوتاهی تجزیه شده و بر اثر حمله‌ی باکتری‌ها کانون عفونت از هم متلاشی می‌گردد. لذاست که اگر این خاصیت در خاک نبود، کره‌ی زمین در مدت کوتاهی به کانون عفونت تبدیل می‌شد.[4]
ثالثاً: پیشوایان بهائیت در حالی با اقتباسِ احکام اسلامی و تغییر بدون حکمت آنان، سعی داشتند تا ظاهری دینی به مسلک خود دهند، که تغییرات صورت گرفته توسط آنان، بعضاً اصل «تطابق دین با علم و عقل» آنان را نیز زیر سؤال می‌برد![5]
اما در پایان، این‌که چگونه با گفتن ذکری، انسان طهارت ظاهری و باطنی پیدا می‌کند هم، از ابتکارات پیشوایان بهائیست! پیشوایانی که با اصل دانستن تعالیم خود و تمرکز تبلیغی بر روی آنان [6] این‌گونه احکام الهی را به بازی گرفته‌اند.

پی‌نوشت:

[1]. ر.ک: عبدالحمید اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 14.
[2]. حسینعلی نوری، اقدس، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 11.
[3]. ر.ک: آیت‌الله مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، تهران: دارالکتب الإسلامیه، 1373، ج 3، ص 400.
[4]. همان، ص 40.
[5]. ر.ک: عباس افندی، خطابات، مصر: به همّت فرج‌الله زکی الکردی، 1921 م، ج 2، ص 24.
[6]. همچنان که عباس افندی گفته است: «دیانت عبارت عقاید و رسوم نیست، دیانت عبارت از تعالیم الهیست (بخوانید تعالیم بهائی)»: ر.ک: عباس افندی، مکاتیب، مصر: فرج‌الله زکی الکردی، 1921 م، ج 3، ص 376.