علم و دانش یکی از برگزیده‌ترین امور در دنیا است که برای همه انسان‌ها دارای ارزش و اعتبار است و همه کسانی که آن را کسب نمایند در پیش سایر مردم دارای ارزش و اعتبار خاص می‌شوند. خداوند در قرآن مجید به ارزش علم و دانش اشاره نموده و دارندگان علم را از غیر آن متمایز کرده است: «هَلْ يَسْتَوِي الَّذِينَ يَعْلَمُونَ وَالَّذِينَ لَا يَعْلَمُونَ [زمر/9] آيا كسانى كه مى‌دانند و كسانى كه نمى‌دانند يكسانند؟» در اهمیت دانش و کسب علم همین بس که انسان را نسبت به حقایق آشنا می‌کند و انسان بر آن محور می‌تواند راه سعادت و رسیدن به تکامل را در پیش گیرد.
اما اگر انسان از کسب دانش محروم بماند در بسیاری از موارد حقیقت بر او مخفی خواهد ماند و ای چه بسا مرتکب بیان الفاظ و یا انجام اعمالی شود که به شقاوت و نادانی وی بینجامد. در مورد کتاب آسمانی قرآن مجید برای رسیدن به معانی و درک صحیح از آن نیز نیاز به کسب علوم است و می‌توان گفت به دست آوردن عمق معانی آن بدون کسب علم ناممکن است.
متاسفانه عده‌ای با تمسک به ظاهر قرآن به عنوان نمونه «علی العرش استوی» را جنین معنی نموده‌اند که خداوند بر روی عرش قرار دارد و از این رو خداوند را محدود معرفی کردند و بر آن اصرار ورزیدند: احمد بن حنبل گوید: خداوند عز و جل دارای عرش است و عرش حمل کنندگانی دارد که آن را حمل می‌کنند و خداوند عز و جل به روی عرش قرار گرفته، دارای حدّ است و خداوند به حدّ و اندازه خود آگاه است، حرکت می‌کند، حرف می‌زند، نگاه می‌کند، می‌خندد، شاد و خوشحال می‌شود.» [1]
پر واضح است که اگر ایشان کمی دانش می‌یافتند و آن را با عقل خدادای عجین می‌کردند به سادگی در می‌یافتند که شأن خداوند این نیست که او را محدود فرض کرد. ...
پی‌نوشت:
[1]. احمد بن حنبل، طبقات حنابله، دار المعرفه بیروت، ج1، ص29