در کتاب بخاری که علمای اهل سنت و وهابیان معتقدند که این کتاب در زمره صحیح‌ترین کتاب‌ها بعد از کلام الله مجید است روایاتی آمده که بیان می‌دارد: مومنین و... در روز قیامت خداوند را از روی ساق پایش که عریان و نمایان گشته وی را می‌شناسند. در این‌که ایشان چگونه به این موضوع اعتقاد یافتند ریشه آن را از آیه قرآنی سوره قلم به اشتباه برداشت نموده‌اند: «يَوْمَ يُكْشَفُ عَن سَاقٍ وَيُدْعَوْنَ إِلَى السُّجُودِ فَلَا يَسْتَطِيعُونَ [قلم/42] روزى كه كار، زار [و رهايى دشوار] شود و به سجده فرا خوانده شوند و در خود توانايى نيابند»
در اینجا خوب است نظر خوانندگان محترم را به دیدگاه علمای شیعه و مفسران شیعی و از جمله ایشان مرحوم طبرسی در معنای این آیه جلب کنیم: «((یوم یکشف عن ساق)) یعنی روزی که کار به مرحله شدت، خوف و خطر می‌رسد و «کشف ساق» کنایه از شت امر و هولناک بودن روز قیامت است و این مثل از آنجا گرفته شده که هنگام جنگ، خوف و خطر، لباس‌ها را بالا می‌زنند تا نشانه‌ای باشد برای نشان دادن جدّیت بیشتر. این تعبیر به طور کنایی در هر امر شدید و پیش‌آمد خطرناک به کار برده می‌شود. همین معنا از ابن عباس، حسن، مجاهد، قُتاده و سعید بن جبیر نقل گردیده است. و یا آنچه در گفتار شاعر عرب آمده که «جنگ ما را به ساق کشانید» به این معناست که غم، اندوه و فشار جنگ به اوج خود رسید» [1]
کذب بودن روایات بخاری از آنجایی پدیدار می‌گردد که جسمانیت خداوند را قائل شده و آیه قرآن را حمل بر جسمانیت خداوند و داشتن ساق پا برای خداوند معنا می‌کنند.
پی‌نوشت:
[1]. ابوعمر عثمان بن عبدالرحمن الشهرورزی، مقدمه ابن الصلاح، درا الفکر المعاصر، بیروت1397، ج1، ص18