پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در سال 1350 خورشیدی (1971 میلادی) شاه ایران (که خود را آریامهر خوانده بود) 2500 سال پادشاهی ايران را جشن گرفت. در آن جشن 69 نفر از سران کشورهای مختلف شرکت کردند که با خاویار و عَرَق فرانسوی پذیرایی شدند![1] و پس از خوردن و قَضای حاجت به کشور خود بازگشتند. در جشن مذکور، نمایندگانی از کشورهای امریکا، انگلیس، اتیوپی، نپال، لسوتو، سوازیلند، افغانستان، موریتانی، کنگو، فیلیپین و... حضور به هم رساندند. اکنون باستانگرایان و سلطنت‌طلبان، حضور این تعداد سران کشورها را مایه افتخار و مباهات می‌دانند و آن را نشانِ اهمیت و عظمت ایران در دوران پهلوی می‌شمارند! هرچند در عظمتِ پوشالی حکومت پهلوی همین بس که پس از انقلاب، شاهِ مخلوع ایران با داشتن گذرنامه شاهنشاهی، حیران و سرگردان، آواره این کشور و آن کشور شده بود و هیچ کشوری پاسپورت او را پشیزی به حساب نمی‌آورد!
اما نکته جالب اینکه، در سال 1391 خورشیدی (در همین دوران جمهوری اسلامی) در اجلاس سران کشورهای غیرمتعهد، نمایندگان 141 کشور به ایران آمدند که 85 کشور در سطح مقامات عالی‌رتبه در این نشست حاضر شدند و ریاست این اجلاس نیز با ایران بود![2]
حال چگونه است که سلطنت‌طلبان و باستانگرایان، حضور 69 کشور را نشان عظمت حکومت پهلوی می‌دانند اما حضور 141 کشور در اجلاسی که ایران ریاست آن اجلاس را بر عهده دارد، نشان عظمت و افتخار نمی‌دانند؟! یک بام و دو هوا ؟! التماس تفکر و تحقیق!

پی‌نوشت:

[1]. بنگرید به اشپیگل، شماره 28، سال 2008، گفتاری از ماتیاس شولتس:
SPIEGEL ONLINE Wissenschaft, Der falsche Friedensfürst, Ausgabe 28, 07/07/2008, Von Matthias Schulz, Nein 564395, Teil 1-2
[2]. BBC فارسی، 1 سپتامبر 2012