پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ برخی ابوحامد غزالی را شیعه و کتب اخلاقی او را چراغ راه سالکان حق دانسته‌اند. غافل از اینکه غزالی از متعصب‌ترین علماء صوفی اهل سنت است که علوم خود را برگرفته از مشایخ صوفیه می‌داند [خیراتیه، ج 1، ص 66] نه از قرآن و ائمه اطهار (علیهم السلام) که بهترین ملاک و معیار در عرفان اسلامی هستند. ابوحامد غزالی نه‌تنها علوم خود را برگرفته از ائمه اطهار (علیهم السلام) نمی‌داند بلکه شیعیان را رافضی خوانده و درباره آن‌ها می‌گوید: «لعن بر غیر شیطان جایز نیست مگر اینکه شخص، بدون ایمان و توبه از دنیا برود. یا اینکه شخص رافضی باشد، زیرا علم قطعی بر این است که رافضی از رفض برنمی‌گردد و توفیق توبه پیدا نمی‌کند تا اینکه بمیرد.» [احیاءالعلوم غزالی، ج 3، ص 125] با این اوصاف آیا می‌توان به کتب اخلاقی او به‌عنوان چراغ راه هدایت و رسیدن به معارف و کمال تکیه کرد. در انحراف غزالی همین بس که خود او معترف به دوری از ائمه اطهار (علیهم السلام) به‌عنوان مخازن عرفان حقیقی است و علم خود را از دیگران می‌داند.

پی‌نوشت:
بهبهانی (کرمانشاهی)، محمدعلی، خیراتیه، نشر انصاریان، قم، 1371 ه‌ق، ج 1، ص 66
احیاءالعلوم، غزالی، محمد، به تحقیق حافظ عراقی، انتشارات دارالکتاب العربی، ج 3، ص 125