پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در پی دستگیری 22 نفر از سران فرقه‌ی بهائیت در ایران به جرم جاسوسی در سال 1387، تشکیلات بهائیت اقدام به نگارش نامه‌ای به دادستانی کشور می‌کند. مسائلی که در این نامه مطرح می‌شود، از یک‌سو خنده‌آور و از سویی دیگر قابل تأمل است. اما نکته‌ای که بیش از همه قابل تأمل به نظر می‌رسد، بخش «حقایق و سوابق» این نامه است که تشکیلات بهائیت کوشیده در آن، دلایل مظلومیت خود را مطرح و بهائیان را قربانی خشونت عصر پهلوی و زخم‌خورده‌ی ساواک معرفی کند. هم‌چنان که می‌خوانیم: «بهائیان که همیشه در معرض خشونت‌های ادواری قرار داشتند، از جمله عملیاتی که با تحریک ساواک بی‌رحم انجام می‌شد، بعد از انقلاب اسلامی در سال 1357، دست‌خوش موج جدیدی از تضییقات گشتند».[نامه‌ی سرگشاده جامعه جهانی بهائی به دادستانی کشور)
مسئله‌ی «ساواک بی‌رحم»، با توجه به حضور عناصر بهائی در رأس هِرم آن، نظیر پرویز ثابتی «مدیر کل امنیت داخلی ساواک»، جالب توجه است. شگفتا که سران بهائی با گذشت تنها 30 سال از انقلاب اسلامی، گمان دارند که عملکرد خائنانه‌ی آن‌ها در گذر زمان فراموش گردیده است! آری؛ تشکیلات بهائیت در زمان کنونی، با یک شانتاژ ناشیانه می‌کوشد، تا حقایق تاریخی را به نحو وارانه جلوه دهد و گویا مردم شریف ایران را کم‌حافظه می‌پندارد!

پی‌نوشت:
نامه‌ی سرگشاده‌ی جامعه‌ی جهانی بهائی به دادستان کل کشور، مورخ: 1387/12/14؛ به نقل از: جواد نوائیان، تارهای عنکبوت، مشهد: دفتر پژوهش مؤسسه‌ی فرهنگی هنری خراسان، 1394، ص 72.