پایگاه جامع فرق ادیان و مذاهب_ ابن تیمیه و پیروانش برای عبادت دو شرط را مهم و اساسی می‌دانند. 1. نهایت حب وعلاقه؛  2. نهایت تواضع.
این مبنا و تعریف سلفیان باعث شده است، هر نوع حب و علاقه‎ای را که با تواضع همراه باشد، عبادت بدانند. لذا ابراز علاقه به اولیاء الهی را نیز از جمله عبادت‌ها به‌شمار آورند و برای این اعمال حرمت قائل شوند.
ابن تیمیه در مجموع الفتاوی می‌نویسد: «العبادة اسم یجمع غایة الحب له و غایة الذل.[1] عبادت اسم جامعی است، برای محبت زیاد و خضوع زیاد.» شاگرد وی ابن قیم که بسیاری از مبانی سلفی‌ها را، او تبیین کرده، می‌گوید: «العبودیه قامت علی ساقین لا قوام لها بدونها غایة الحُب مَع غَایة الذُل.[2] عبودیت بر دو محور مهم استوار است که بدون اینها قوامی نخواهد داشت، نهایت حب و نهایت تواضع.» صالح بن فوزان از بزرگان وهابیت نیز این‌گونه می‌گوید: «العبادة غایة الحب مع غایة الذل.[3] عبادت نهایت محبت به همراه نهایت تواضع است.»
داستان به این‌جا ختم نمی‌شود و این فقط یک تعریف نیست، بلکه بر اساس این تعریف نتایجی به‌دست می‌آید، که برای ما اشتباهات ابن تیمیه را معلوم می‌کند.

نتایج:
1. خضوع همسران برای یکدیگر اگر همراه با محبت باشد، عبادت می شود. یعنی بیشتر مسلمانان مشرک هستند. چون دو عنصر مهم نرم‌خویی و تواضع و محبت را نسبت به همسران خود دارند.
2. تواضع برای پدر و مادر که از روی محبت باشد، عبادت است. درحالی‌که خداوند در قرآن می‌فرماید: «واخفض لهما جناح الذل من الرحمة.[اسرا/24] برای پدر و مادر بال تواضع و فروتنی بگشای.»
این درحالی است که محبت به همسر و فرزندان و پدر و مادر نشانه ایمان است. سلفیت نیز این را منکر نیستند. نصیحت ما به آنان این است که باید از این تعریف دست بردارید. معلوم نیست. شاید نسل آینده سلفیت، محبت بین همسران را حرام اعلام کند.

پی‌نوشت:

[1]. ابن تیمیه مجوع الفتاوی، ابن تیمه، ص162،مدينة نبوية، 1416ق
[2]. الجواب الکافی لمن سال عن الدواأ الشافی، ج1، ص136، بی‌تا، بی‌نا.
[3]. اعانة المستفید بشرح کتاب التوحید،صالح بن فوزان، ج2، ص36، مؤسسة الرسالة، 1423هـ 2002م