پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از میان شبهات زیادی که در رابطه با امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) مطرح است. برخی به زمان ظهور ایشان، برخی به علائم و شواهد دال بر نزدیک شدن این ظهور، مربوط است و برخی به زمان غیبت پرداخته و مباحثی که حول این موضوع است را هدف می‌گیرد.[1]
مثلا ممکن است مخالفان مهدویت از جمله وهابی‌ها،[2] برای تضعیف روحیه‌ی منتظران، و کسانی‌که با امید فرج آن منجی عالم، مشکلات و سختی‌ها را پشتِ‌سر می‌گذارند، چنین عنوان کنند که اصل موضوع انتظار، خود یک عامل مخرب است. به این‌صورت، که می‌گویند اصلاً این‌که انسان منتظر باشد، کسی بعداً بیاید و مشکلات را حل و فصل کند، یا به ظلم حکام جور و... پایان دهد، عاملی می‌شود که انسان خود از انجام وظایف و کارهایی که در توان اوست، سر باز زند. به‌عبارت دیگر همه‌ی امور را به آمدن امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) واگذار نماید و از تمام وظایفش در این زمینه، شانه خالی کند.
پاسخ این است که هیچ ملازمه‌ای بین اعتقاد به ظهور و کاهلی کردن در انجام وظایف نیست. یعنی نه‌تنها انتظار فرج، و دعاء برای محقق شدن ظهور امام عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) اثر سوء و مخربی ندارد، بلکه یک نقطه‌ی امیدی است برای کسانی‌که تحت انواع ظلم و جورها قرار دارند، و انگیزه‌ای می‌شود که به هر ظلم و ستمی تن نداده، و به امید زمینه‌سازی برای فرج آن حضرت، و کسب لیاقت برای این‌که در رکاب ایشان باشد، هرچه بیشتر و بهتر به وظایف خود در عصر غیبت عمل نماید. چرا که بدون انجام وظایف دینی که از جمله‌ی آن مبارزه با ظلم و ستم و سعی در اصلاح جامعه است، کسی به چنین لیاقتی دست نخواهد یافت که از سربازان امام عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) باشد.[3]

پی‌نوشت:

[1]. مهدویت شیعی و رویکرد وهابیت به آن.
[2]. انکار مهدویت از طرف وهابیت.
[3]. مرکز ابحاث عقائدیه، موسوعه الاسئله العقائدیه، ج 2، ص 325، مرکز ابحاث عقائدیه، قم، چاپ اول، 1429 ق.