پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در عصر ما که یهودیان صهیونیست خود بر پای خاسته و با اشغال فلسطین درصدد برآمده‌اند حقارت همیشگی قوم یهود را برافکنند، چیزی از تب‌وتاب انتظار موعود کاسته نشده است و یهودیان در انتظار مسیحا لحظه‌شماری می‌کنند. حدود صدسال پیش متفکران یهود گفتند قوم ما این‌همه سال در انتظار مسیحا خواری‌ها را بر خود هموار کرد، ولی از وی خبری نیامد. دیگر انتظارمان به سر آمد و کاسه صبرمان لبریز شد.
جا دارد که خود برای پایان دادن به وضع موجود برخیزیم. آنان مکتب صهیونیسم را تأسیس کردند و گفتند باید فلسطین را بگیریم. عموم یهودیان می‌گفتند این کار درست نیست، زیرا طبق باورهای دینی، تنها مسیحا می‌تواند به چنین کاری اقدام کند.
صهیونیست‌ها گفتند ما برای قیام مسیحا پایگاهی در فلسطین  درست می‌کنیم. قانع نمودن قومی که قرن‌ها در خیالات واهی به سر برده بود، کاری مشکل بود. اما آنان با صبر و حوصله‌ی فراوان، برای این کار تبلیغ کردند و مهاجرانی را به فلسطین بردند و بیش از پنجاه سال پیش دولت غاصب اسرائیل را در اراضی اشغالی بنیاد نهادند.
البته هنوز هم اقلیتی ناچیز از یهودیان براثر دل‌بستگی شدید به امیدهای قدیم، تشکیل دولت صهیونیستی را مخالف آرمان مسیحایی می‌دانند و پیوسته با آن مخالفت کرده‌، میگویند باید به سنت انتظار ادامه داد.
در ادامه تشکیل این فرقه ظالّه یک جریان مسیحی صهیونیستی در آمریکا شکل گرفته که اعتقاد دارد ویرانی مسجدالاقصی و ساخت معبد سوم سلیمان به‌جای این مسجد، شرط ظهور حضرت مسیح (ع) است و بدون ساخت معبد سوم، مسیح هرگز ظهور نمی‌کند. این جریان، به‌ویژه گروهای تندرو صهیونیست وابسته به آن، اعتقاد دارند که خرابه‌های معبد نخست و دوم سلیمان در زیر مسجدالاقصی است و برای ساخت مجدد این معبد، راهی جز ویرانی مسجدالاقصی وجود ندارد.
با توجه به همین اعتقاد، پیروان این جریان صهیونیستی مبالغ هنگفتی را در سازمان‌های افراطی صهیونیستی مانند «عطیرات کوهانیم» قرار می‌دهند که یهودی کردن قدس و تخریب مسجدالاقصی هدف اعلام‌شده‌ی آن‌ها است.[1]
سرانجام، سواد اعظم یهودیت صهیونیسم را از جان‌ودل پذیرفتند و آن را راهگشای عصر مسیحا دانستند. از این رو، صهیونیست‌های غاصب فلسطین، علاوه بر دعای مسیحایی مرسوم، در پایان مراسم سالگرد بنیان‌گذاری رژیم غاصب (پنجاه ماه اِیّار عبری) پس از دمیدن در شیپور عبادت، این‌گونه دعا می‌کنند:
اراده‌ی خداوند ما چنین باد که به لطف او شاهد سپیده‌دم آزادی باشیم و نفخ صور مسیحا، گوش ما را نوازش دهد.[2]

پی‌نوشت:

[1] . نشریه موعود، شماره ۴۰، شهریورماه ۱۳۸۲، ص ۳۲.
[2] . مجتبی تونه‌ای، الفبای مهدویت، قم: نشر میراث ماندگار، ۱۳۸۹، ص ۱۳۲.

جهت مطالعه بنگرید به: مجتبی تونه‌ای، الفبای مهدویت...