پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ «من_منتظرم»؛ این جمله‌ای است که می‌توان آن را از دو منظر متفاوت نگریست؛ دیدگاه اول را می‌توان مربوط به نوع بشر دانست که بالاخره دوست‌دار برقراری امنیت و آسایش عمومی هستند و دوست می‌دارند که جهان از یک نظم و انسجام قابل قبول بهره‌مند باشد و تمام افراد آن با توجه به قابلیت‌ها و کمالاتی که برای خود بدست می‌آورند به حق خود برسند و دیگران نیز به حقوق خود قانع باشند و کسی از حق خود تجاوز نکند. این‌گونه افراد در واقع فقط به دنبال بهره‌وری فردی از یک جامعه آرام و بدون دغدغه هستند.
اما انتظار از «من منتظرم» چیست؟ نوع دیگر افراد کسانی هستند که برای رسیدن به هدف، به انتظار کشیدنِ تنها بسنده نمی‌کنند و برای رسیدن به صلح و آرامش جهانی گام بر می‌دارند. اینان اگرچه منتظر آمدن منجی و مصلح واقعی هستند و اصلاح جهان را در گرو آمدن او می‌بینند، اما در عین حال خود را نیز موظف به انجام مقدمات آن می‌دانند. این‌گونه افراد را می‌توان جزء نیکوکارترین مردم دانست، زیرا اینان در هنگام صرف کردن فعل انتظار، از خود نیز واکنش نشان داده و در زمینه اصلاح و از بین بردن ظلم و جنایت، در حد توان کوشش می‌کنند و در واقع زمینه‌ساز انقلاب جهانی مهدی موعود هستند. اینان با بهره‌گیری از آیات: «وَنُرِيدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ.[قصص/5] و خواستيم بر كسانى كه در آن سرزمين فرو دست شده بودند منّت نهيم و آنان را پيشوايان [مردم‌] گردانيم، و ايشان را وارث [زمين‌] كنيم». و همچنین روایات وارد شده که آینده جهان را در ید قدرت مصلحان و صالح انیشان می‌داند: «امام باقر(علیه السلام)مى فرماید: یبلغ سلطان المشرق و المغرب ویظهر اللّه عزّوجلّ به دینه على الدین كلّه ولو كره المشركون. [1] قدرت و تسلط او شرق وغرب را فرا مى گیرد و خدا به وسیله او دین خود را بر تمام ادیان پیروز مى گرداند هر چند مشركان دوست نداشته باشند» ایشان در ابتدا به تزکیه روح و روان خود می‌پردازند و در ادامه برای فراهم نمودن مقدمات ظهور حتی از جان خویش نیز مایه می‌گذارند و امر به معروف را به صورت عملی انجام می‌دهند.
برای مثال و تقریب به ذهن می‌توان این‌گونه مثال زد که مثلا در یک محله جدید که تازه مردم با حداقل امکانات در آن سکونت یافته‌اند، همگان منتظر اقدام دولتی بوده و دوست دارند که در رفاه و آسایش زندگی کنند و مثلا از امکانات شهرنشینی به صورت کامل مانند امنیت، نظافت محل، مدیریت اسکان در محله و غیره و غیره بهره ببرند اما هیچ فعالیتی از خود نشان نمی‌دهند تازه با عدم همکاری، مشکلات موجود را بیشتر و بیشتر می‌کنند. حال سؤال این است که آیا می‌توان این‌گونه افراد را مثبت و در انتظار سامان یافتن جامعه دانست؟

پی‌نوشت:

[1]. آیه الله لطفی صافی گلپایگانی، منتخب الاثر، قم 1380، ص299