پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ واقعه کربلا از وقایعی است که در تاریخ به‌گونه‌ای ثبت‌شده است که نه قابل‌انکار است و نه می‌توان اصل آن را تحریف کرد، جنگی که یاران خداوند که در آن شهید شدند؛ امام حسین نوه رسول الله(صلی الله علیه و آله) و اهل‌بیت و یاران باوفای او بودند و در طرف مقابل دشمنان خدا و قاتلان امام حسین (علیه السلام)، یزید بن معاویه و عبیدالله بن مرجانه و عمر بن سعد و شمر و یاران آن‌ها بودند. طبق تاریخی که به‌دست ما رسیده است فرمان کشتن سیدالشهدا از یزید بن معاویه صادرشده و عبیدالله و شمر و عمر سعد، همه زیردستان یزید هستند.

مسعودی، مورخ سنی مذهب در کتاب مروج الذهب یزید را این‌طور معرفی کرده است: «کار یزید، شرب خمر و ترک نماز و بازی با سگان، محاوله، طنبور، نای، وطی مادران، خواهران و دختران بوده است.»[1] همچنین یزید (لعنت الله علیه) در مجلسی که اهل‌بیت رسول الله (صلی الله علیه و آله) را به‌عنوان اسیران خارجی معرفی کرده بود و سر مقدس اباعبدالله (علیه السلام) را در طشت طلا قرار داده بود و پیوسته به آن سر مقدس بی‌احترامی می‌کرد؛ اشعاری سروده است که گویای کفر وی می‌باشد.
مرحوم طبرسی در کتاب احتجاج اشعار را چنین نقل کرده است:
«لَعِبَتْ هَاشِمُ بِالْمُلْکِ فَلَا                    خَبَرٌ جَاءَ وَ لَا وَحْیٌ نَزَلَ
 لَیْتَ أَشْیَاخِی بِبَدْرٍ شَهِدُوا                   جَزَعَ الْخَزْرَجِ مِنْ وَقْعِ الْأَسَلِ
 لَأَهَلُّوا وَ اسْتَهَلُّوا فَرَحاً                         وَ لَقَالُوا یَا یَزِیدُ لَا تَشَلَ
 فَجَزَیْنَاهُ بِبَدْرٍ مَثَلًا                               وَ أَقَمْنَا مِثْلَ بَدْرٍ فَاعْتَدَل
 لَسْتُ مِنْ خِنْدِفَ إِنْ لَمْ أَنْتَقِمْ                مِنْ بَنِی أَحْمَدَ مَا کَانَ فَعَل [2]
یعنی، طایفه هاشم با سلطنت بازی کردند، هرگز خبری از آسمان نیامده و وحی‌ نازل نشده است، ای کاش بزرگان من که در روز جنگ بدر کشته شدند، زاری قبیله خزرج را از فرود آمدن ضربات ما می‌دیدند و از شادی فریاد می‌زدند و می‌گفتند دست‌مریزاد ای یزید! به‌جای جنگ بدر، بزرگان آنها را کشتیم و بی‌حساب شدیم. من فرزند عُتبه نیستم، اگر انتقام کارهای احمد را از فرزندانش نگیرم.»
از این گفتار یزید می‌توان فهمید دشمنی او فقط با امام حسین (علیه السلام) نبوده است بلکه دشمنی او ریشه در کینه‌ی از رسول الله (صلی الله علیه و آله) و از دین اسلام دارد. با این اوصاف ببینید عالم صوفی‌مسلک در مورد یزید با این سوابق و گفتارهایش چه می‌گوید؛ به نقل از کتاب شفاء الصدور؛ ابو حامد محمد غزالی در دفاع از یزید می‌نویسد: «لعن مسلمانان جایز نیست و یزید مسلمان است و نسبت قتل یا امر یا رضای به قتل حسین به او کردن سوءظن به مسلمین است و به حکم کتاب و سنت حرام و هر کس گمان صحت این نسبت کند در غایت رعونت (حماقت) است، چه اگر سلطانی یا وزیری یا امیری در این زمان کسی را بکشد پی بردن به حقیقت آن‌که قاتل یا آمر یا راضی که بود اگرچه آن سلطان مثلاً نزدیک او باشد و مشاهده او نماید مقدور نیست فکیف به این‌که زمان بعید و مکان شاسع باشد(یعنی پس چطور حکم به قتل یا رضایت یزید کنیم در حالی‌که زمان دور است و مکان بعید) و قریب چهارصد سال گذشته باشد که این امری است که حقیقت او هرگز معلوم نخواهد شد و با عدم علم باید حسن ظن به اهل اسلام داشت. و برفرض که بر مسلمی قتل مسلمی ثابت شود نزد اشاعره موجب کفر نیست و تواند بود (احتمال دارد) که قاتل بعد از توبه بمیرد و لعن کافر بعد از توبه جایز نیست فکیف به قاتل و چگونه معلوم می‌شود که یزید توبه نکرده پس لعن هیچ مسلمان جایز نیست و هر که لعن کند او را فاسق و معصیت‌کار خواهد بود و اگر لعن او هم جایز بود و سکوت می‌کرد از شمار عاصیان محسوب نمی‌شد و اگر در تمادی ایام حیات لعن ابلیس نکند مسئولیت نخواهد داشت و اگر لعن کند سؤال دارد چه ملعون بعید از رحمت الهی است و از کجا معلوم می‌شود که او دور است و اخبار به او تخرص به اخبار غیب است مگر در حقّ کسی‌که به کفر مرده باشد و امّا ترحم بر یزید جایز است بلکه مستحب است بلکه داخل در عموم. اللهم اغفر للمؤمنین و المؤمنات است که در هر نماز می‌خوانیم و یزید مؤمن بوده این است.»[3]
حال سؤالی که می‌بایست از فرقه گنابادیه پرسید: آیا شما یزید را لعن می‌کنید یا نه؟ و یا امام غزالیِ شما با این گفتارش مسلمان است یا یزیدی؟ آیا محمد غزالی لعن‌هایی که از ائمه‌ی معصومین نسبت به قاتلین سیدالشهداء (علیه‌السلام) واردشده است؛ علی‌الخصوص در زیارت عاشورا، را مشاهده کرده است؟

پی‌نوشت:

[1].‌ مسعودی؛ علی بن حسین، مروج الذهب و معادن الجوهر، محقق: داغر؛ یوسف اسعد، جلد ٣، ناشر: موسسه دار الهجره، قم، صفحه 67
[2].‌ طبرسی، احمد بن علی، الاحتجاج (طبع جدید)، جلد ٢، محقق: بهادری، ابراهیم و هادی، محمد، به اشراف: سبحانی تبریزی؛ جعفر، ناشر: اسوه؛ قم، صفحه 122-123
[3]. طهرانی؛ ابوالفضل بن ابوالقاسم، شفاء الصدور فی شرح زیاره العاشور؛ جلد ١، ناشر: مرتضوی؛ تهران، ١٣٧۶، صفحه 438-439.