پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ وهابیون می‌گویند: «به حکم قرآن، نبايد در مقام دعا، غير خدا را بخوانيم و درخواست شفاعت از غير او يک نوع درخواست حاجت از غير خدا است». آنان برای ادعای خود به این آیه استدلال می‌کنند: «وَ أَنَّ الْمَساجِدَ لِلَّهِ فَلا تَدْعُوا مَعَ اللَّهِ أَحَداً [جن/18] و اينكه مساجد از آن خداست، پس هيچ كس را با خدا نخوانيد!» با توجه به این آیه از طرفی، درخواست حاجت از غير خدا، حرام است و از طرف ديگر، شفاعت براي اوليای او ثابت شده است. راه حل اين است که شفاعت اوليای خدا را از خدا بخواهيم، نه از خود آنان.»
پاسخ:
- مقصود از تحريم درخواست حاجت از غير خدا در جملهۀ «فلا تدعوا»، مطلق درخواست نيست؛ بلکه تحريم پرستش غير خداست.(و ان المساجد لله) دليل بر اين است که مقصود از درخواست در آيه، درخواست خاصی است که ملازم با پرستش است. درخواست شفاعت از کسی که خدا به او اجازۀ شفاعت داده، پرستش غير خدا يا ملازم آن نيست.
- در آيه، تحريم شده که کسی را همراه خدا بخوانيم و او را در رتبۀ خدا بپنداريم؛ اما اگر کسی از پيامبر خدا بخواهد که در حق او دعا کند خدا گناهان او را ببخشد يا حاجت او را برآورده کند، هرگز همراه خدا کسی را نخوانده است. حقيقت اين دعوت، جز دعوت خدا چيز ديگری نيست.
- همانطور که مفسرین اهل سنت درباره این آیه گفته‌اند: «شأن نزول این آیه درباره یهود و نصاری است که وقتی داخل معبدگاه خود می‌شدند، شرک به خدا می‌ورزیدند، در این جا بود که خدا به پیامبرش فرمود که تنها خدا را  عبادت کنید».[1] پس این آیه در مقام نفی توسل و شرک بودن شفاعت از پیامبر اکرم نیست. بیضاوی و فیروزآبادی و... در تفسیر خود می‌گویند: «فلا تدعوا، به معنای عبادت نکردن است»[2]. پس طبق این تفسیر، هیچ عاقلی نمی‌گوید که توسل و درخواست شفاعت از بزرگان، به معنای عبادت آن‌هاست.
نتیجه: در آیه مربوطه، مقصود از تحريم درخواست حاجت از غير خدا در جملۀ «فلا تدعوا»، مطلق درخواست نيست؛ بلکه تحريم پرستش غير خداست.  

پی‌نوشت:

[1]. طبری، جامع البيان فى تفسير القرآن، ج‏29، ص: 73، ناشر: دار المعرفه، بيروت‏، 1412 ق‏
[2]. فیروز آبادی، تنوير المقباس من تفسير ابن عباس ج1 ص489، دار النشر: دار الكتب العلمية لبنان
بیضاوی، تفسير البيضاوي، ج 5 ص 400، دار النشر: دار الفكر، بيروت