وقتی در حوزه ی فرق و گروهک ها از مدعیان دروغین نام برده می شود، تصوف و صوفی گری جایگاه بلندی را در این بین به خود اختصاص داده است. صوفیه ادعاهای عجیب و بعضاً جذب کننده ای داشته و دارند که نقل سخن بزرگان این فرقه ی منحرف بوده و دستاویزی برای به دام کشیدن عوام گردیده است. حال تا چه اندازه این ادعاها به واقعیت پیوسته، باید به متن صوفیه و اعمال صوفیان مراجعه کرده و حقیقت را کشف نمود.

ترک لذات دنیوی و پشت پا زدن به لذائذ جسمانی، از دیر باز در لیست ادعاهای تصوف بوده و شاید بتوان گفت از پایه های شکل گیری صوفی گری نیز بوده است.

اگر لذت ترک لذت بدانی
دگر شهوت نفس، لذت نخوانی[1]

اما امروزه در رفتار صوفیان چیزی سوای این مطلب دیده می شود! و حتی ایشان در بعضی از لذت های نفسانی و جسمانی حریص ترین افرادند. رقص و موسیقی که در اصطلاح خودشان به (وجد و سماع) شهرت دارد، از اموری است که طرفداران زیادی در بین متصوفه پیدا کرده است. از دیدگاه تصوف سماع نوعی هم سوئی با کائنات و نظام هستی محسوب می شود و سماع گر با چرخیدن بر حول یک محور! که همان محوریت خداوند است و چرخیدن به دور آن نقطه، با گردش کائنات هم سو و هم جهت می شود! این تعریف خود تصوف از سماع و رقصیدن ایشان است.

این عمل ناپسند در احوالات بزرگان متصوفه به وفور نقل شده است. عبدالحسین زرين کوب، مولوی شناس معاصر می نویسد: رقص در نزد مولوي اهميت خاصي داشت، خود مولانا حتي در کوچه و بازار هم بسا که با اصحاب به رقص در مي آمد، چنان که يک بار در بازار زرکوبان اين حالت بر وي دست داد و گويند حتي جنازه صلاح الدين زرکوب را نيز به اشارت مولانا، با رقص و دف به قبرستان بردند![2] آن به اصطلاح هم سوئی با کائنات که صوفیه در تعریف سماع می گویند، نوعی لذت جویی حرام است که برخلاف ادعای تصوف صورت می گیرد. ایشان برای تحریک اعصاب در رقص و سماع به وسایلی متوسل می شوند که شرع مقدس آن را ممنوع کرده است. برخی از ایشان به بنگ [3] و برخی به نی و موسیقی پناه برده و عده از ایشان برای وجد و همسوئی بیشتر با کائنات! لب به مسکرات و شراب می زنند.[4]

برای یافتن حقیقت کافی است از هرمسلمانی پرسیده شود که آیا می توان با محرّمات، به عبادت خدا پرداخت؟ آیا رقص و مسکرات و موسیقی که باعث طرب شود، از محرّمات دین اسلام نیست؟ پيامبر خدا صلى‏ الله ‏عليه و ‏آله کلید همه ی بدی ها و زشتی ها و پلیدی ها را شراب معرفی کرده و می فرمایند: جُمِعَ الشَّرُّ كُلُّهُ في بَيتٍ ، وجُعِلَ مِفْتاحُهُ شُرْبَ الخَمرِ[5] چگونه می توان هدف را موجب توجیه وسیله دانست و به این وضوح مسیر خطا را پیمود؟ عقل سالم گواهی می دهد که رضایت مولی در ترک چیزی است که موجب تنفّر اوست نه در انجام آن.

دروغی از این واضح تر نیست که صوفیان ادعا کنند که با رقص و سماع بخواهند به کمالات رسیده و به خداوند نزدیک شوند. این عمل زشت، تنها و تنها برای لذت جویی و اقناع نفس اماره شان است. هر کسی که از مسیر صحیح اسلام که همان قرآن و سخنان اهل بیت علیهم السلام [6] فاصله گرفت، عاقبتی جز این نداشت که به گمراهی و ضلالت کشیده شود و پایه ی این گمراهی ها زمانی بود که خلیفه ی دوم بر بالین پیامبر صلی الله علیه وآله صدا باجسارت صدا زد: «حسبنا کتاب اللّه»، قرآن نزد ما است و برای ما بس است! [7]

[1]. غزلیات سعدی

[2]. زرين کوب، عبدالحسين، ارزش ميراث صوفيه، ص 66 ـ 65

[3]. ر.ک: سلسله های صوفیه ایران ، ص 88

[4]. ارزش میراث صوفیه ، ص 94

[5]. بحار الأنوار : 79 / 148 / 63  و منتخب ميزان الحكمة : 186

[6]. «إِنِّی تَارِکٌ فِیکُمُ الثَّقَلَیْنِ مَا إِنْ تَمَسَّکْتُمْ بِهِمَا لَنْ تَضِلُّوا، کِتَابَ اللَّهِ وَ عِتْرَتِی؛ أَهْلَ بَیْتِی وَ إِنَّهُمَا لَنْ یَفْتَرِقَا حَتَّى یَرِدَا عَلَیَّ الْحَوْضَ» / الاصول العامه للفقه المقارن / 171 سید محمد تقی حکیم

[7]. صحیح بخاری ،‌ جلد 1 ، ص 120 ، ح 112 ، کتاب العلم ، باب کتابه العلم