پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از دیگر شبهاتی که پیروان وهابیت به شیعه وارد می‌کنند این شبهه می‌باشد که آیا بزرگداشت موالید و وفات اولیای خدا امر نوظهوری است یا اینکه در زمان صحابه بوده است؟

پاسخ:

تاریخ گواهی می‌دهد که از زمان‌های دور، مسلمانان جهان، روز ولادت پیامبر گرامی را در هر سال جشن می‌گرفتند و خطیبان به ذکر مدایح آن حضرت می‌پرداختند. مبدأ این نوع جشن‌ها دقیقا روشن نیست ولی صدها سال است که این گونه جشن‌ها در بلاد اسلامی رواج داشته و دارد.

احمد بن محمد معروف به قسطلانی، از علمای مشهور قرن نهم، دربارۀ جشن‌هایی که در ماه ولادت پیامبر انجام می‌گیرد، چنین می‌گوید:

مسلمانان، پیوسته در ماه میلاد پیامبر جشن می‌گیرند، اطعام می‌کنند، شب‌ها به پخش انواع صدقات می‌پردازند، ظهرها شادمانی کرده و نیکی‌ها را دو چندان می‌کنند، و به قرائت اشعاری در تهنیت ولادت آن حضرت می‌پردازند. برکات آن حضرت در هر سال نمایان می‌شود. رحمت خدا بر کسانی باد که شب‌های ماه میلاد او را عید گرفته، و دردی بر درد‌های کسی که در قلب او مرض هست، می‌افزایند.[1]

از طرفی مهر ورزی و تکریم پیامبر ( صلی الله علیه و آله و سلم ) دستور قرآنی است، و هیچ فردی نمی‌تواند آن را انکار کند، و بزرگداشت میلاد او تجسّم بخشیدن به این اصل است و ما در این مورد به ذکر دو آیه بسنده می‌کنیم:

1. « قل إن کان آباؤکم و أبناؤکم و إخوانکم و أزواجکم و عشیرتکم و أموال اقترفتموها و تجارة تخشون کسادها و مساکن ترضونها أحبّ إلیکم من الله و رسوله و جهاد فی سبیله نتربصّوا حتّی یأتی الله بأمره و الله لا یهدی القوم الفاسقین ».
[ توبه / 24 ]

« بگو اگر پدران و پسران و برادران و زنان و خاندان شما و اموالی که گردآورده‌اید و تجارتی که از کسادی آن بیمناکید و سراها‌یی که می‌پسندید نزد شما از خدا و پیامبرش و جهاد در راه وی دوست داشتنی‌تر است، پس منتظر باشید که خدا خواستۀ خود را محقق می‌سازد و خدا  فاسقان را راهنمایی نمی‌کند ».

این آیه به روشنی بیان می‌کند که دوستی پیامبر در کنار دوستی خدا از واجبات الهی است، هر چند این دوستی مقدمه‌ای است برای عمل به شریعت و احکام او، ولی در عین حال، عمل به شریعت از گذرگاه مهر پیامبر ( صلی الله علیه و آله وسلم ) می‌گذرد.

2. در آیۀ دیگر مؤمنان را چنین توصیف می‌کند:

« فالّذین آمنوا به و عزّروه نصروه واتّبعوا النّور الّذی أنزل معه أولئک هم المفلحون ».[ اعراف / 157 ] « آنان که به پیامبر ( صلی الله علیه و آله و سلم ) ایمان آورده و به تکریم او پرداخته و او را یاری می‌نماید و از نوری که همراه وی فرود آمده پیروی می‌کنند، آنان همان رستگارانند ».

این آیه به مسلمانان، چهار دستور می‌دهد:

1. « آمنوا به »: به پیامبر ایمان بیاورند.

2. « عزّروه »: به تکریم و تعظیم او بپردازند.

3. « و نصروه »: در سختی‌ها او را یاری کنند.

4. « و ابتعوا النور أنزل معه »: از قرآنی که با او فرستاده شده، پیروی کنند.

بنابراین هرکاه مسلمانان در هر روز و شبی و هر ماه و سالی مجلسی تشکیل  دهند و در آن، فضائل و مناقب پیامبر ( صلی الله علیه و آله و سلم ) را یادآور شوند، و آیاتی که در حق او وارد گشته تلاوت کنند، و اشعاری را در مدح و ذم او بسرایند در حقیقت فرمان خدا را در زمینه مهرورزی و تکریم و ترفیع وی به اجرا درآورده‌اند، و علّت این که تنها روز ولادت را برای این کار اختصاص می‌دهند، این است که وجود او و توّلد او نعمت بزرگی بود، به همین مناسبت در این روز به آن کار می‌پردازند، بدون این که جشن در خصوص آن روز را به شرع مقدس نسبت بدهند، بلکه انتخاب آن روی یک نوع گزینش است و ارتباطی به شرع ندارد.[2]

منابع:

[1]. المواهب اللدنیة: 1 / 27.
[2]. کتاب راهنمای حقیقت آیت الله شیخ جعفر سبحانی، ص 181 ـ 185.