بنيانگذاران تصوف ، عموما از اهل سنت  بوده اند و حداقل تا قرن هشتم در ميان شيعيان از تصوف و صوفيگري خبری نبود و چون امامان شيعه مروج عرفان راستين اسلام و مخالف سر سخت صوفيان بودند، يك نفر هم  به عنوان نمونه از شيعيان به عنوان صوفي معرفي نبود.

با وجود اين، بعضي از سران صوفيه به منظور اين كه براي خود مشروعيت كسب كنند، سلسله هاي خود را به يكي از امامان شيعه و يا صاحب آنها منتهي مي كنند در حالي كه هيچ گونه خبري راجع به اتصال صوفيه با ائمه، در دست نيست، بلكه بر عكس روايات زيادي نقل شده است كه امامان اهل بيت دشمن صوفيه بودند[1].

بسياري از مؤلفان صوفيه سعي دارند ثابت كنند كه ميان تصوف و تشيع اتصال وجود دارد و درباره مشايخ معروف تصوف و اتصال با امامان شيعه، مي نويسند:

«كساني چون « حسن بصري » با حضرت علي (ع) و « ابراهيم بن ادهم » با امام زين العابدين (ع) ،« با يزيد بسطامي » با امام صادق (ع) « شقيق بلخي » با امام موسي بن جعفر (ع) « معروف كرخي » ، سر سلسله بيشتر فرق صوفيه كه با امام علي بن موسي الرضا(ع) ارتباط و اتصال داشته و حتي از شاگردان آنها محسوب شده اند و بنا  بر اظهارات مؤلفان صوفيه اين مشايخ طريقت ، تصوف را از امامان (ع) آموخته و حتي تصريح كرده اند كه خرقه از دست آنها گرفته اند»[2].

ادعاي مؤلفان صوفيه كاملا واهي و بي اساس و كذب محض است، و مخالف روايات فراواني است كه از ائمه اطهار (ع) در مذمت و نكوهش صوفيه رسيده است و مرحوم شيخ حرّ عاملي صاحب كتاب «وسائل الشيعه» كتابي به نام « الاثني عشريه» در ردّ صوفيه نوشته و در آن صدها روايت در مذمت و انكار صوفيه نقل كرده است و در آن نوشته :« تمام شيعيان ، فرقه هاي صوفيه را انكار نموده اند و از امامان خويش احاديث بسياري در نكوهش آنان نقل كرده اند كه از جمله كتاب شيخ مفيد در رد بر اصحاب حلّاج است[3].

بنابراين جاي انكار نيست كه تصوف بزرگترين بدعت ديني بود  كه ابتدا در ميان اهل سنت پيدا شد و جوامع شيعه قرنها به خصوص در زمان ائمه اطهار (ع) از اين بدعت مصون ماندند.

البته مذهب شاه نعمت الله ولی که خود را از اهل تسنن معرفی میکند و خیلی از فرقه های مهم صوفیه با افتخار تمام، سلسله خود را به او نسبت میدهند و حتی سلسله خود را به نام او نام گذاری می کنند موید این مطلب است .

و السلام علی من اتبع الهدی

پی نوشت :

[1] - شيخ حر عاملي ، الانثي عشريه ، ص 32- سفينه البحار: ج2 ، ص 56، 57و 58.

[2] - طرائق  الحقائق ، ج2، ص 57- دائره المعارف شيعه ، ج4، ص 418.

[3] - الاثني عشريه، ص 32.