از اشکالات اساسی که به فرقه ی گمراه صوفیه از آغاز پیدایش وارد است، گسستن حریم احکام در زمینه های مختلف و بی اعتنایی و پشت پا زدن به احکام صریح دین مانند رقص و سماع، ریاضت ها و گوشه نشینی های نهی شده، ایجاد خانقاه و ترک نماز است. برای مثال در رياضت کشی های صوفیه درباره ابوبکر شبلي از بزرگان این فرقه نقل شده؛ (به اول که به مجاهده دست بر گرفت سالهاي دراز نمک در چشم کشيدي تا در خواب نشود و گويند که هفت من نمک در چشم کرده بود). [1]
 آیا این اقدامات و نظیر این اعمال که در کتب صوفیه به عنوان شرح حال از بزرگان نوشته شده، با مبانی دینی و یا حتی موازین عقلی مساوات و هم خوانی دارد؟ کسانی که سنگ صوفیه را به سینه می کوبند و با گرفتن دست پیش، از منتقدان می خواهند تا کتب سراسر اشکال متصوفه را مطالعه کنند؛ در برخورد با این موارد، چرا منفعلند؟!

از ایرادات دیگری که به صوفیه و بزرگان آن وارد است، گفتن کلمات و جملاتی است که خود ایشان نام شَطَح برآن گذاشته اند و دیگران را به نادانی درباره ی مفاهیم این جملات کفرآمیز متهم می کنند. شيخ عطار نقل مي کند که، (بايزد را گفتند روز قيامت که مي شود مردم در زير لواي محمد (ص)، جمع مي شوند؛ گفت به خدا قسم که لوا و پرچم من از لواي محمد (ص) بزرگتر است). [2] آن ساده اندیش صوفی مسلک که شطحیات را نشانه ی عظمت بزرگان تصوف می داند پاسخ بدهد که، این کلام از بایزید بسطامی چه مفهومی جز خروج از دایره ی اسلام و مسلمانی دارد؟! کسی که خود را از اشرف مخلوقات و بهانه ی خلق کائنات برتر می شمارد، آیا نباید در عقل و ادراک او و پیروانش تردید کرد؟! آیا نباید با ایشان معامله ی پیامبران دروغین نمود که به حق مسیلمه ی کذاب ها هم چنین ادعایی نداشته اند. و جمله ما اعظم شأني [3] که فقط در حق خداوند متعال سزاوار است، گفته شده که هميشه ورد زبان او بوده (به اين معنا که چه مقامم بالا است) و صدها نمونه از اين قبيل کفريات از اين شخص داريم.

آقای صوفی؛ این ره که تو میروی به ناکجا آباد است! دیر نیست تا که بخواهی دست از عقاید باطل خویش بشویی و راه و مسیر اسلام ناب محمدی که همان طریق اهل بیت پاک اوست، را بپیمایی.

منابع:

1- تذکره الاولياء، شيخ قربه الدين عطار، جلد 2، ص 164

2- تذکره الاولياء، ج 2، ص 112

3- تذکره الاولیاء عطار نیشابوری,ص112