تا ۲۰۰ سال پیش، هیچ یک از مردم ایران، ماندانا را نمی‌شناختند. بلکه این انگلیسی‌ها و یهودیان بودند که با ابزار رسانه، برخی ایرانیان را شستشوی مغزی دادند و کوروش و هخامنشیان را به عنوان نماد هویتی به آنان القاء کردند. در اَوِستا و متون روایی زرتشتی، هیچ نامی از کوروش به میان نیست. در شاهنامه نیز هیچ اسمی از کوروش نمی‌بینیم. تمام آن‌چه امروز به عنوان افتخار به کوروش و ماندانا مطرح می‌شود، از کانال خاورشناسان انگلیسی، یهودی و... به ما رسیده است. پیشتر یک چالش مطرح کرده بودیم که "خاورشناسان انگلیسی و یهودی و... را کنار بگذاریم. آن‌گاه دو خط مطلب می‌توان یافت که به واسطه آن، بتوان به ماندانا افتخار کرد"؟ این قضیه برای من معنایی روشن دارد.