در اواخر پهلوی، رسانه‌های وابسته به استعمار، به روحانیت درباری و غربزده احترام میکردند اما به روحانیت راستین، تهمت مفت‌خوری میزدند. اما وقتی انقلاب شد و جنگ شد، آنها فرار کردند ولی روحانیت راستین ماند و 3500 شهید تقدیم مذهب و میهن کرد. کسی که جان خودش را فدا میکند مفتخور نیست. مفتخور سران تصوف هستند که از مردم جاهل و فریب خورده عُشریه میگیرند در حالیکه هیچ حجت شرعی بر این قضیه ندارند. مفت خور صوفی‌هایی هستند که با صهیونیزم و سعودی و جبهه کفر، صلح میکنند (ادعای صلح کل دارند) ولی همصدا با رسانه‌های انگلیسی و اسراییلی، به روحانیت راستین می‌تازند. همین بر باطل بودن تصوف کافی است که سران آن به باطل احترام میکنند ولی به اتباع پرچم حق اهانت و دُرُشتی میکنند. این بدین خاطر هست که سران تصوف اغلب تحت القائات و عبودیت شیطان بودند. اغلب سران تصوف میگفتند: کمال در این است که انسان به نور سیاه برسد (آن نور سیاه همان شیطان است. آنها نور سیاه را میدیدند و عبادت میکردند و گمان میکردند الله را عبادت میکنند. عبارت نور سیاه را در همین سایت جستجو کنید)