گاهی اوقات سئوالاتی مبهم و پیچیده ذهنم را مشغول میکند و آن اینکه مگر غیر این است که هدف از افرینش انسان عبادت و طاعت حق است . و این طاعت در هر دوران و روزگاران و در هر شرایطی باید پا برجا باشد . و تعطیلی ندارد . چه در حنگ و چه در امنیت . چه در ارامش و چه در شلوغی و سختی . به عبارت دیگر آیا برای اطاعت بستری آماده در محیطی با آرامش لازم است . باز به عبارت ساده تر . زندگی عارفان بنام ما در چه شرایطی بوده که به آنجا رسیده اند . اگر هدف تعالی و رسیدن به قله های کمال است . گنا ه کسی که در یک جامعه فاسد و غیرالهی با بسترهای گناه آلود بدنیا میاید چیست . حال صرف نظر از گناه . اگر ما به هدف غائی که همان به کمال رسیدن انسان است نگاه کنیم . گناه همچین بچه هایی که در خانواده در جمع ها در محله ها و در بلادهای کفر با همون تربیت های غیر دینی بزرگ میشوند و راه را گم میکنند چیست . چه کسی باید آنها را آگاه کند . و اینکه کسی که با شرایط فوق بزرگ شد خیلی سخت است بعدا هدایت شود . تازه در یک کشور مسلمان و در یک خانواده مسلمان وقتی تربیت شده ای وقتی دقیق به خودت نگاه میکنی و با شرایطی که علی ع احوالات شیعیان و متقیان را توضیح میدهد خودت را مقایسه میکنی . . سر به زیر میمانی و میخواهی زمین دهن باز کند و ببلعدت . حالا بیا به این جوامع غیر دینی و قصه را بخوان