عرفان یعنی سوختن و تمام نشدن . و عارف میسوزد و تمام نمیشود . از طرفی به مقاماتی میرسد که جز خدا هیچ چیز را نمیبند و چون به حقیقت رسیده کسانی که از کنار به او مینگرند او را در آه و سوز و سوختن میبینند در صورتی که در اوج لذت است . از طرفی دیگر چون حقیقت را یافته و قطعا میداند که راهی غیر از اون راه بیراهه است و جماعت را جاهل میبیند باز هم میسوزد . این بار به حال مردم میسوزد .