سئوال دارم . قدیم الایام که انسانهای بزرگی و عارفان و زاهدان و علامه ها که تربیت یافته و زندگی محقرانه ای داشته اند . اکثر مردم نیز ندار و فقیر و بی چیز بوده اند و تا حدودی هم سطح هم بوده اند ارتباطات و روابط اجتماعی هم به این سرعت نبود . به عبارت بهتر انسانهایی محدود به اطراف خود بودند و زرق و برق و پیشرفت دنیا در آنها بیشتر اثر نمیکرد . بنابراین در نظر اول و سطحی به نظر میرسد زمینه و بستر زهد و تقوا و کناره گیری و عدم رغبت به دنیا آسانتر بود .و انسانهای با تقوی آسانتر پرورش یافته اند اما حالا چه . آیا با این ارتباطات و نیازها و پیشرفت ها و دنیای با زرق و برق زیبا امکانات و پیشرفتها . مدل کارهای موجود . کافی است در دایره تجارت و مصرف و غفلت بیافتی . آیا پرورش یافتن همچون انسانهایی باز امکانپذیر خواهد بود . به عبارت بهتر شکل دنیا و زندگی و سبک و عرف آن به سمتی میرود که بیشتر بستر گناه فراهم و بیشتر شده . البته غرض بی اهمیت جلوه دادن انسانهای عارف و بزرگ که قبلا میزیسته اند نیست . بلکه میخواهم ببینم در چنین روزگاری چگونه میشود همچون انسانهایی پرورش یابد