پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مدتی است که برخی از جریان‌های ضد فرهنگی و بردگان جبهه جهانی ابلیس، دیگران را دعوت می‌کنند که بر سفره هفت سین، قرآن نگذارند.

در این میان، برخی از نو زرتشتیان و باستان‌پرستان، همانند برخی از تازه به دوران رسیدگانِ بی‌سوادِ بی‌فکر، دیوان حافظ را جایگزین قرآن بر سفره هفت سین می‌خوانند. در پاسخ به این افراد می‌گوییم:

بهترین و پاکترین جوانان تاریخ ایران، یعنی اکثر شهدای دفاع مقدس و همه شهیدان مدافع حرم، خود را پیرو قرآن و اهل بیت خوانده اند. این روشناییِ کتاب الله و عترت پیامبر است که به قلب‌های عزیزان ما برکت و قوّتی شگفت انگیز داد، که سال‌ها در برابر دنیا ایستادند و سر خم نکردند.

به رغم بدخواهی دشمنان بَددِل، قرآن حجّت موجّه ما و مایه‌ی عزت ایران و اسلام است. این فقط سخن ما نیست. بلکه سخن همان حافظ است.

خواجه شمس الدین محمّد شیرازی، مشهور به لسان الغیب، ادیب و عارف نامدار قرن 8 هجری، از آنجایی که حافظ قرآن بود، حافظ نامیده شد.(1)

حافظ بارها در سروده‌هایش، خود را تربیت شده مکتب قرآن نامید و همواره در برابر محمد و آل محمد، اظهار فروتنی می‌کرد برای نمونه می‌گوید:

او هنگامی که می‌خواست خود را به حق عزیزترینِ عزیزان قَسَم دهد، به قرآن قَسَم یاد می‌کرد:

حافظ به حَقِّ قرآن کز شِید و زرق بازآی
باشد که گویِ عیشی در این جهان توان زد (2)

همچنین قرآن را مایه‌ی آرامش قلب خود می‌خواند:

حافظا در کنج فقر و خلوت شبهای تار
تا بود وردت دعا و درس قرآن غم مخور (3)

و همچنین میگوید هر چه در زندگی دارم از قرآن دارم:

صبح خیزی و سلامت طلبی چون حافظ،
هر چه کردم همه از دولت قرآن کردم (4)

و از اُنس خود با قران و شوقش به واژگان و عبارات "کتاب الله" می‌گوید:

عشقت رسد به فریاد ار خود به سان حافظ
قرآن ز بر بخوانی در چارده روایت (5)

به راستی، آیا می‌توان عاشق حافظ بود، ولی عاشق قرآن درون سینه‌اش نبود؟

حافظ، شمع است، چگونه ممکن است انسان خردمند، شمع را برتر از خورشیدِ قرآن بداند؟ خواجه، پروانه‌ای است که گِرد نور قرآن گَشت و "حافظ" شد. چگونه ممکن است کسی، عاشق پروانه باشد، ولی به سوی خورشید خاک بپاشد؟!

پی‌نوشت:

1. بنگرید به:
Bahaʾ-al-Din Khorramshahi and EIr, HAFEZ’S LIFE AND TIMES, ENCYCLOPÆDIA IRANICA, Originally Published: December 15, 2002, Last Updated: March 1, 2012, Vol. XI, Fasc. 5, pp. 465-469
2. دیوان حافظ، غزل 154.
3. دیوان حافظ، غزل 255.
4. دیوان حافظ، غزل 319.
5. دیوان حافظ، غزل 94.