پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ گرچه غرب مسیحی همواره بر طبل اسلام ستیزی می کوبد و سعی بر ایجاد حس نفرت علیه وجود مبارک پیامبر اکرم (صل الله علیه و آله) دارد و این هدف را با نشان دادن چهره ای خشن از ایشان دنبال می کند، اما با تورق تاریخ پیامبر(صل الله علیه و آله) و نحوه ی ارتباط و تعامل ایشان با مسیحیان، در می یابیم که هر آزاد اندیشی چاره ای جز تحسین ایشان در ارتباط با مسیحیان نخواهد داشت.

یکی از بهترین سندهای تاریخی در زمینه تعامل بسیار خوب رسول خدا با مسیحیان، منشوری است که آن حضرت در سوم محرم سال دوم هجری درباره رابطه مسلمانان با مسیحیان در مسجد النبي انشاء نمودند و امام علی (علیه اسلام) آن را نوشته و پیامبر اسلام (ص) مهر کردند. بخش هایی از این منشور چنین است:

این عهدی است که محمدبن عبدالله فرستاده خدا برای تمام مسیحیان نوشته است:

برای مسیحیان است آنچه برای من، نزدیکان من، ملت و طرفداران من است. مثل این است که آنان رعیت و اهل ذمه من هستند. ما هرگونه اذیت آنان را منع می کنیم... هیچ اسقفی لازم نیست اسقفیت خود را تغییر دهد و هیچ راهبی لازم نیست از رهبانیت خود دست کشد، هرکس در صومعه است، بماند، هرکس در گردش است، بگردد، هیچ بنایی از کلیساها و محل تجارت آنان نباید خراب شود و هیچ چیز از مال کلیسا ها نباید در بنای مسجد و منازل مسلمانان وارد شود. بر راهبان و اسقفان، نه جزیه است و نه غرامت و من ذمه آنان را در هر کجا که باشند، حفظ می کنم، در خشکی یا بیابان، در شرق یا غرب، در جنوب یا شمال ، آنان در ذمه و میثاق من هستند و از هر بدی در امانند و همچنین هرکس که در کوه ها یا مواضع مبارک عبادت می کند این گونه است، و از محصول زراعت شان خراج و زکات نگیرید... با آنان مگر با چیز خوب مجادله نکنید... هرکس با عهد خدا مخالفت ورزد و بر خلاف آن عمل کند، میثاق خدا را مخالفت کرده و با رسول خدا مخالفت ورزیده...کسی تا دنیا برقرار است، نباید به این عهد مخالفت ورزد تا دنیا به آخر برسد.[1]

محتوای فوق‌الذکر نشان می دهد نحوه ی تعامل پیامبر اسلام (ص) به بهترن نوع ممکن بوده و ایشان مسیحیان را به کلی محترم دانسته اند. این درحالی است که تاریخ مسیحیت و بزرگان مسیحی ناتوان از نشان دادن نمونه های مشابه پیش گفته در برابر پیروان ادیان دیگر است و حکومت های مسیحیان چندان روی خوشی به غیر مسیحیان نشان نداده اند.

پی‌نوشت:
[1].  مکاتیب الرسول؛ علی احدی میانجی، ج 3، ص 757