متن مقاله
در تاریخ آمده، خلفای اسلامی دست به یکسری فتوحات زدند، ولی در این فتوحات جنایاتی رخ داد که در تاریخ منعکس است؛ از طرف دیگر برخی از مخالفین با دروغ‌پردازی سعی کردند، برای مشروع جلوه دادن فتوحات حضور اهل بیت را در آن جنگ‌ها ادعا کنند، در صورتی‌که به نقل از کتب علمای اهل سنت این موضوع هیچ واقعیتی ندارد و ساخته و پرداخته‌ی جاعلینی است که تلاش می‌کنند چهره‌ی جنایت‎کاران فاتح را نیکو و عملکرد آنان را زیبا جلوه دهند.
در چند مقاله با استناد به کتب اهل سنت ثابت شده که نه تنها حضرت علی (علیه‌السلام)، خود در این فتوحات به ظاهر اسلامی شرکت نکرد، بلکه فرزندان آن حضرت که دو نوه‌ی پیامبر اکرم بودند نیز در این فتوحات شرکت نداشته‌اند، چرا که فتوحاتی که این خلفا و لشکریان آنان انجام داده‌اند، دست کمی از جنایات خونخواران تاریخ، مانند چنگیزخان مغول و... نداشته است و بسیاری از اعمال آن‌ها مایه‌ی ننگ اسلام و مسلمانان گردیده است.
مثلاً مخالفین برای مشروعیت خلافت خلفا و اثبات صحت فتوحات، شرکت امام حسن و امام حسین (علیهماالسلام) در آن جنگ‌ها گزارش کرده که با بررسی گزارش‌ها مشخص می‌شود که سند درستی ندارد، از جمله بلاذری وقتی طرح بحث می‌کند، سلسله سند روایت خود را ذکر نمی‌کند و از شرکت دو فرزند پیامبر در فتوحات را با تعبیر -فیما یقال- یعنی چنان‌چه گفته می‌شود[1] خبر داده که ضعف چنین روایاتی روشن و واضح است، و یا طبری هر چند سلسله سند روایت را بیان می‌کند، اما راویان در آن روایت طبق نظر علمای اهل سنت دارای اشکال هستند. مثلاً او این چنین می‌گوید: «حدثنی عمر بن شبّه قال حدثنی علی بن محمد مدائنی عن علی بن مجاهد عن حنش بن مالک... یرید یفتح سنه ثلاثین خراسان... و معه الحسن و الحسین[2]... در سنه‌ی 30 هجری اراده کردند که خراسان را فتح کنند... و با ایشان حسن و حسین (علیهماالسلام) حضور داشتند.»
در سند این روایت افرادی مانند حنش بن مالک است که مجهول است و نیز علی بن مجاهد جاعل حدیث و کذّاب است[3] و علی بن محمد مدائنی که نقل حدیث از او قوی نیست، وجود دارند.[4]
امام خمینی(ره) صراحتاً در این‌باره می‌نویسد: «و ثالثه بما اشتهر من حضور ابی محمد -امام حسن- فی بعض الغزوات... و فیه مضافاً الی عدم ثبوت حضور ابی محمد -امام حسن- فی تلک الغزوات... و لعلّهم کانوا فی ذلک مجبورین، ملزمین...[5] حضور برخی از اصحاب خاص علی (علیه‌السلام) در فتوحات، ثابت نشده تا چه رسد به امام حسن ... و درباره‌ی حضور برخی اصحاب خاص آن حضرت، اگر هم ثابت شده باشد، از سرناچاری و جلوگیری از جنایات بیشتر در فتوحات بوده، نه این‌که این جنگ‌ها مورد تایید آنان باشد.»
خصوصاً این واقعه مهم تاریخی که در دوران خلافت حضرت علی (علیه‌السلام) در جنگ صفین، زمانی که دو فرزند پیامبر آماده‌ی جنگ و کارزار شدند، رخ داده که فرمود: «املکوا عنّی هذان الغلامان لایهدّنی فانّی انفس بهذین علی الموت، لئلا ینقطع بهما رسول الله.[6] جلوی این دو جوان را بگیرید تا با مرگشان پشت مرا نشکنند که من از رفتن این دو -امام حسن و امام حسین- به میدان دریغ دارم، مبادا با مرگ آن دو، نسل رسول خدا قطع شود.»
در نتیجه وقتی حضرت علی (علیه‌السلام) در زمان خود این چنین اکراهی به حضور ایشان در جنگ دارد آن وقت چگونه آن بزرگوار حاضر می‌شود که در دوران غاصبان خلافت که مورد اعتراض او بودند، دو فرزند پیامبر را به جنگ روانه کند و رضایت دهد؟
فاعتبروا یا اولی الابصار

پی‌نوشت:

[1]. فتوح البلدان، بلاذری، دار الکتب العلمیه، بیروت، لبنان، ج1 ص330.
[2]. تاریخ طبری، طبری، دارالکتب العلمیه، بیروت، لبنان، ج2 ص607.
[3]. تهذیب التهذیب، ابن حجر عسقلانی، دارالفکر، بیروت، لبنان، ج7 ص330 شماره613.
[4]. الکامل فی ضعفاء الرجال، جرجانی، دار الفکر، بیروت، لبنان، ج5 ص213.
[5]. کتاب البیع، امام خمینی، موسسه نشر تنطیم و نشر آثار، تهران، ایران، ج3 ص105.
[6]. نهج البلاغه، سید رضی، فیض الاسلام، قم، ایران، ج2 ص186 خطبه 207.