متن مقاله
وهابی: شما شیعیان در صدد ایجاد تفرقه هستید، قضایایی را نقل می‌کنید که نادرست است. شما شیعیان می‌گویید که خلیفه دوم به در خانه حضرت فاطمه رفت و در را آتش زد و وارد خانه فاطمه (سلام‌الله‌علیها) شد. چنین چیزی امکان ندارد. چگونه چنین چیزی ممکن است در حالی‌که حضرت علی (علیه‌السلام) دختر خود را به عمر داد. آیا امکان دارد کسی دخترش را به دشمن خود بدهد؟! آن هم شخصیتی مثل حضرت علی (علیه‌السلام) که شجاع و بی‌باک بود، آیا سزاوار است که دختر خود را به عقد دشمن خود در بیاورد؟ بنابراین سخنان شما شیعیان برای ایجاد تفرقه بین امت اسلام است.
شیعه: بنده دوست نداشتم وارد این مباحث اختلافی بشوم، زیرا دین اسلام، ما را به وحدت فراخوانده است. قرآن فرمود: «وَ اعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَميعاً وَ لا تَفَرَّقُوا.[آل عمران/103] و همگى به ريسمان خدا  چنگ زنيد و اختلاف نکنید.» ولی چون شما این مباحث را مطرح کردید و از این طریق می‌خواهید ثابت کنید که روابط خلفا با اهل بیت خوب بوده است، باید بگویم که اولاً در این‌که چنین ازدواجی واقع شده است، اختلاف وجود دارد، خصوصاً آن‌که برخی از منابع اهل سنت، ام کلثوم را دختر ابوبکر می‌دانند که در خانه حضرت علی (علیه‌السلام) بزرگ شده است.[1] ولی بر فرض که ام‌کلثوم دختر حضرت علی (علیه‌السلام) نیز باشد و چنین ازدواجی نیز صورت گرفته باشد، دلیلی بر اثبات روابط حسنه بین خلفا و اهل بیت نیست.
وهابی: اتفاقاً این دلیل بسیار خوبی بر روابط حسنه بین خلفا و اهل بیت است. آیا شما اگر دختری داشته باشی، حاضر هستی به دشمن خود آن دختر را بدهی؟ پس چگونه می‌گویی که حضرت علی با آن همه شجاعت، دختر خود را به دشمنش داده است؟
شیعه: همان‌طور که گفتم از ازدواج خلیفه با ام کلثوم، اثبات روابط حسنه نمی‌شود. به عنوان مثال پیامبر اکرم با ام حبیبه دختر ابوسفیان ازدواج کرد، آن هم زمانی که ابوسفیان مشرک بود، آیا می‌توان از ازدواج پیامبر با دختر شخص مشرک، ثابت کرد که پیامبر یک کافر و مشرک را دوست داشته است؟! چنین چیزی اصلاً امکان ندارد. در قضیه ازدواج خلیفه دوم با دختر حضرت علی نیز قضیه همین‌گونه است. هم‌چنین وقتی ما نص صریح داریم که روابط خلفا با اهل بیت خوب نبوده، دیگر دلیلی ندارد زور بزنیم که روابط خلفا با اهل بیت را حسنه جلوه دهیم.
وهابی: چه نصی وجود دارد بر این‌که روابط خلفا با اهل بیت خوب نبوده است. اگر چنین روایت صریحی در کتاب صحیحین وجود داشته باشد، من سخن شما را می پذیرم.
شیعه: اتفاقا روایتی در کتاب صحیح بخاری و مسلم آمده است که روابط خلفا با اهل بیت خوب نبوده است. در صحیح بخاری در باب فرض الخمس آمده است که حضرت فاطمه (سلام‌الله‌علیها) از دست ابوبکر ناراحت بود و تا زمانی که زنده بود با او صحبت نکرد.[2] هم‌چنین در صحیح مسلم آمده است وقتی ابوبکر از دنیا رفت، عمر گفت من جانشین رسول خدا و ابوبکر هستم، اما شما (حضرت علی و عباس) مرا هم مانند ابوبکر دروغ‌گو، گناه‌کار، پیمان‌شکن و خائن دانستید.[3] بنابراین وقتی خود خلیفه دوم، اقرار دارد که حضرت علی او را گناهکار و پیمان شکن می‌داند، دیگر چنگ‌زدن به قضایایی این‌چنینی واقعیت را خلاف واقع نشان دادن است و اجتهاد در مقابل نص است؛ زیرا خلیفه دوم خود اقرار دارد که حضرت علی او را گناهکار، دروغگو و خائن می‌دانسته است.

نویسنده: مجتبی محیطی

پی‌نوشت:

[1]. «وأما «أم كلثوم بنت أبى بكر»، فخطبها «عمر» إلى «عائشة»، فأنعمت له، وكرهته «أم كلثوم» ...» المعارف، ابن قتیبه، ص175. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[2]. بخارى، محمّد، صحيح البخاري، تحقيق: محمد زهير بن ناصر، دار طوق النجاة، چاپ اوّل، 1422ق، ج4، ص79. «فَغَضِبَتْ فَاطِمَةُ بِنْتُ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، فَهَجَرَتْ أَبَا بَكْرٍ، فَلَمْ تَزَلْ مُهَاجِرَتَهُ حَتَّى تُوُفِّيَتْ، وَعَاشَتْ بَعْدَ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ سِتَّةَ أَشْهُر»
[3]. «... فَلَمَّا تُوُفِّيَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، قَالَ أَبُو بَكْرٍ: أَنَا وَلِيُّ رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، فَجِئْتُمَا تَطْلُبُ مِيرَاثَكَ مِنِ ابْنِ أَخِيكَ، وَيَطْلُبُ هَذَا مِيرَاثَ امْرَأَتِهِ مِنْ أَبِيهَا، فَقَالَ أَبُو بَكْرٍ: قَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «مَا نُورَثُ مَا تَرَكْنَاهُ صَدَقَةٌ»، فَرَأَيْتُمَاهُ كَاذِبًا آثِمًا غَادِرًا خَائِنًا، وَاللهُ يَعْلَمُ إِنَّهُ لَصَادِقٌ بَارٌّ رَاشِدٌ تَابِعٌ لِلْحَقِّ، ثُمَّ تُوُفِّيَ أَبُو بَكْرٍ وَأَنَا وَلِيُّ رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ، وَوَلِيُّ أَبِي بَكْرٍ، فَرَأَيْتُمَانِي كَاذِبًا آثِمًا غَادِرًا خَائِنًا...». نيشابوري، مسلم بن حجّاج (261)، المسند الصحيح المختصر بنقل العدل عن العدل إلى رسول الله صلى الله عليه وسلم، تحقيق: محمد فؤاد عبد الباقي، دار إحياء التراث العربي، بيروت، بي تا، ج3، ص1377.