پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در اوستا کتاب مقدس دیانت زرتشتی، پیرامون البرز کوه (رشته کوه البرز) به نکته‌ی عجیبی اشاره شده است:

آن که آفریدگار (آهوره مزدا) آرامگاه او را بر فراز کوه بلند و درخشان و دارای رشته‌های بسیار (کوه البرز) بر پا کرد. آنجا که نه شب هست، نه تاریکی، نه باد سرد، نه باد گرم، نه بیماری کشنده و نه آلایش دیو آفریده. از ستیغ کوه البرز مِه برنخیزد. آرامگاهی که امشاسپندان و خورشید همگام و با خشنودی درون بساختند تا او بتواند از فراز کوه البرز سراسر جهان استومند را بنگرد. (اوستا، مهر یَشت، بند 50)

به راستی بر بالای که دماوند و سایر کوه‌های البرز، خبری از باد گرم و باد سرد و شب و روز نیست؟! به راستی از ستیغ (قله) البرز، مِه برنمی‌خیزد؟!