پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ صوفیه در حالی ابوسعید ابوالخیر را عارفی بزرگ معرفی کرده‌اند که در شرح حال او گفته شده: «شیخ با شنیدن شعری یا کلامی یا پیامی از پیر و عارفی یا به‌وقت خواندن آیه‌ای از آیات کلام الله مجید و به هنگام نقل حدیثی از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) منقلب می‌شد و در چنین حالاتی به وجد می‌آمد، بر پای می‌خواست و به دست افشانی، چرخ و پای‌کوبی می‌پرداخت و اطرافیان و حاضران نیز به تبعیت از او به‌پای بر می‌خواستند.» [سماع، ص 34] چطور می‌توان شیخی را که با شنیدن آیات قرآن به رقص می‌پردازد را عارف خواند؟ درحالی‌که اهل‌بیت (علیهم السلام) با شنیدن آیات قرآن دچار حزن و اندوه شده و گریه می‌کردند. چنانچه امام صادق (علیه السلام) می‌فرماید: «هرکس قرآن بخواند، امّا در برابر خدا خاضع نگردد و در دلش احساس رقّت و حزن و خوف نیابد، عظمت شأن الهی را سبک شمرده است.» [بحارالانوار، ج 82، ص 43]

پی‌نوشت:
تفضلی، ابوالقاسم، سماع، نشر زریاب، تهران، 1382 ه ش، ص 34
مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، مؤسسه الوفاء، بیروت، 1404 هـ ق، ج 82، ص 43