مدتی است که کانال‌ها و صفحات باستانگرا در حال انتشار تصاویر افرادی در کاخ سعدآباد تهران هستند که در مقابل چکمه‌های رضاشاه سجده می‌کنند! این تصویر پیش از هرچیز، در حکم دمِ خروسی است که در توبره دزدان بیرون زده است! می‌گویم چطور وقتی ما به زیارت اولیاء خدا می‌رویم، همین باستانگرایان افراطی، زمین و زمان را به هم می‌بافند که ای داد! ای بیداد! این مسلمانان مرده پرستند! اما ادای احترام به چکمه‌‌های رضاخان قلدر، مرده پرستی نیست!؟ عجیب‌تر اینکه پهلویِ اول (قلدرِ دست‌نشانده انگلیس)، همان خائنِ وطن‌فروشی است که در پیمان سعدآباد (۱۷ تیر ۱۳۱۶)، بخش‌های متعددی از خاک وطن را به افغانستان و ترکیه و عراق بخشید! ترکیه قسمتی از ارتفاعات آرارات را که دارای موقعیت استراتژیک بود به دست آورد؛ خط مرزی ایران و عراق نیز به ضرر ایران تعیین شد چرا که رضاشاه منابع نفتی غرب ایران و اداره کامل اروند رود را به عراق واگذار کرد. (تاریخ روابط خارجی ایران از قاجاریه تا سقوط رضاشاه، ص 261-262)
شگفت‌انگیزتر اینکه این رضاشاه همان کسی است که به زور، حجاب از سر ناموس ملت کشید و به سمت مادران و خواهران این مردان و نامردان، دست دراز کرد! اکنون می‌بینیم که این جماعت نادان به پاس تعرض رضاخان قلدر به ناموسشان، در برابر چکمه‌های او سر به سجده می‌گذارند!
         پی‌نوشت:
علیرضا امینی، تاریخ روابط خارجی ایران از قاجاریه تا سقوط رضاشاه، تهران: نشر خط سوم، 1382.