برقعی از سران جریان قرآن‌بسندگی، در یکی از آثار خود ضمن بیان آیات قرآن، ذیل آن به تفسیر آیات پرداخته و شیعیان را به خاطر اعتقاد به مسئله توسل متهم به شرک می‌کند؛ در حالی که وی از عمل مردم تفسیر اشتباه می‌کند و شیعیان اعتقاد خود را از قرآن و سخنان اهل بیت(ع) گرفته‌اند.

وحدت ستیزی و دامن‌ زدن به دشمنی‌های مذهبی، یکی از خصوصیات بارز جریان افراطی «تشیع لندنی» است؛ طرفداران این جریان، با برگزاری مراسم جشن‌ و سرور در روز 9 ربیع و اهانت به مقدسات اهل‌سنت، به گمان اینکه سالروز مرگ خلیفه دوم است، اسباب تفرقه و اختلاف میان شیعه و اهل‌سنت را فراهم می‌کنند.

یکی از قرآنیان به نام «مصطفی طباطبایی»، معتقد است از آنجا که حضرت علی(ع) در شورای شش‌ نفره شرکت کرد، پس اعتقاد به وجود نص بر امامت آن حضرت باطل است؛ در حالی که حضرت علی(ع) برای آنکه خود را شایسته خلافت و امامت می‌دانست، لازم دید در آن جلسه شرکت کند و با استدلال، حقّانیّت خویش را به اثبات رساند؛ بنابراین اگر حضور در شورا به معنای نفی نص جلی بود، دیگر استناد به آن، در همان مجلس وجهی نداشت.

برقعی از بزرگان جریان قرآن‌بسندگی، مفسران شیعه را به دلیل تفسیر کلمه «انفسنا» و انطباق آن بر حضرت امیرالمؤمنین(ع)، متهم به غلو می‌کند؛ این در حالی است که این تفسیر توسط مفسران بزرگ اهل‌سنت نیز بیان شده است.

برقعی سعی دارد با ایجاد مغالطه در تعریف و جایگاه مقام امامت و نبوت، آیات و روایاتی را که اشاره به برتری مقام امامت بر نبوت دارد را اثبات‌‌کننده این اعتقاد نداند؛ در صورتی که هر کدام از مقام امامت و نبوت، دو مسئله جدای از یکدیگر است که هر کدام از این دو، ویژگی‌ها و تمایزات مختص به خود را دارند.

قرآنیون با تأویل و توجیه رأی مدارانه نسبت به آیات قرآن بر نفی جایگاه سنّت در شناخت دین، پای فشرده‌اند؛ این در حالی است که اطاعت مطلق و حجیت سنت قولی و غیرگفتاری پیامبر(ص) به روشنی در آیات وحی آمده است.