پرسش و پاسخ
برخی در صدد دفاع از ابوسفیان برآمده و ادعا می‌کنند که اسلامش پسندیده بوده و او فردی بسیار متدین و مومن بوده است، اما این‌چنین نیست؛ بخاری در کتاب خودش او را شخصی ذلیل و خوار می‌دانست و دیگر اینکه او بعد از خلافت خود سخنان کفرآمیز فراوانی می‌زد و وی نیز مورد لعن پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) بوده است.
ابن تیمیه از بنی امیه بسیار دفاع کرده و آنان را مدح نموده است. او می‌گوید: «همانا بنی امیه متولّی جمیع اراضی اسلام شدند و دولت در زمان آنان عزیز بود.» او در جایی دیگر نزول آیه (وَ الشَّجَرَةَ المَلعُونَةَ فِی القُرآنِ) را در شأن بنی‌امیه انکار کرده و این تفسیر را از تحریفات شیعه در قرآن بر شمرده است، اما خلاف آن ثابت می‌شود.
فضل بن روزبهان در دفاع از عایشه و طلحه و زبیر در خروج بر امام علی(علیه السلام) می‌گوید: «آنان به این شبهه، که قاتلان عثمان در میان لشکر حضرت علی (علیه السلام) پناه گرفته‌اند، بر حضرت خروج کردند؛ نه اینکه انتقام خون عثمان را از حضرت بگیرند...». این شبهه که برای برخی ایجاد شده است، با چند پاسخ کوتاه رد می‌شود.
برخی می‌گویند: عایشه از عمل خود، که شرکت در جنگ جمل بود، پشیمان شده و توبه کرده است، پس نمی‌توان بر عمل او ایراد گرفت؛ زیرا پس از آ‌ن‌که کار از کار گذشت، عایشه از کارهایی که انجام داده بود، پشیمان شد و بر عملکرد خود می‌گریست. شاهد بر آن، روایاتی است که نقل شده است. این روایات در مورد گریه‌ی عایشه است و توبه‌ی عایشه را نمی‌رساند.
به گواهی معتقدین به اینکه منشا تصوف زهد صدر اسلام بوده است، مسلمانانی که به اسلام گرایش پیدا کرده بودند، تحت تاثر قرآن و تعالیم اسلامی و روش زندگی اهل‌بیت (علیهم السلام) گرایش زیادی به زهد و ساده زیستی داشتند و همین امر کم کم موجب پیدایش تصوف گردید. اما با بررسی شواهد تاریخی و گواهی‌هایی که درباره زاهدان صدر اسلام آمده است، این نظریه مردود است.
همان‌طور که پیامبر اکرم (صلى‌الله‌عليه‌وآله) حضرت علی (علیه السلام) را در موارد فراوان به عنوان خلیفه و جانشین خود انتخاب فرمود، در مورد غسل و کفن و دفن پیکر پاک خود نیز علی (علیه السلام) را وصی خود قرار داد، که با وجود روایات فراوان در این خصوص باز هم برخی از معاندان مانند ابن‌تیمیه حرانی این فضیلت را منکر می‌شوند.
برخی با توجه به آیه‌ی 9 سوره حجرات که خداوند می‌فرماید: «هرگاه دو گروه از مؤمنان با هم به نزاع پردازند، آنها را آشتی دهید» می‌گویند: لشکر حضرت علی (علیه السلام) و لشکر عایشه هر دو مؤمن بوده‌اند، که باید بین آنها صلح داده می‌شد، در صورتی‌که در این جنگ یک طرف به دلیل خروج بر امام به حقّ مسلمین، از دین خارج شد.
ابن تیمیه در اشکالی که به عملکرد عایشه گرفته می‌شود، مبنی بر اینکه او طبق مضمون آیه‌ی 33 سوره‌ی احزاب، عمل نکرده و با امر خداوند مخالفت کرده، می‌گوید این اشکال درست نیست، زیرا او همانند جاهلیت اولی خود را آشکار نساخت، و امر به استقرار در خانه‌ها، منافات با خروج به جهت مصلحت ندارد، که توجیه ابن تیمیه، با اشکالات متعددی روبروست.
خمس و زکات از مالیات‌های اسلامی است که شرع مقدس برای آن احکام خاصی ارائه کرده است. اما فرقه صوفیه در میزان پرداخت این قبیل مالیات‌ها تصرف کرده و با بیان اقوال نادر، پیروان خود را تشویق به پرداخت‌هایی می‌نماید که معارض فقه اسلامی و شریعت جعفری است.
از خصوصیّات پیامبر(ص) آن است که ازدواج با همسران او بعد از وفات حضرت جایز نیست. خداوند متعال می فرماید: «و همسران او مادران آنها «مؤمنان» محسوب می‌شوند.» و در برخی از روایات اشاره شده: حضرت علی(ع) عایشه را پس از وفات پیامبر، طلاق داده یا تهدید به طلاق کرده است. معنای این طلاق دادن و تهدید کردن چیست؟
برخی می‌گویند: عایشه محبوب‌ترین افراد نزد پیامبر بوده است. اما از برخی آیات استفاده می‌شود که دو نفر از زنان پیامبر، کاری با پیامبر کرده‌اند که باید به سوی خدا توبه کنند. و همینطور در منابع اهل سنت در مورد فردی از زنان پیامبر که معلوم است چه کسی است آمده است که او صدای خود را بر پیامبر بلند کرده بود.
برخی از اهل سنّت در صدد دفاع از عایشه برآمده و در تمجید او به این آیه تمسک کرده‌اند که خداوند متعال در آیه‌ی 26 سوره نور فرمود: «زنان ناپاک از آنِ مردان ناپاکند، و مردان ناپاک نیز به زنان ناپاک تعلق دارند؛ و زنان پاک از آنِ مردان پاک، و مردان پاک از آنِ زنان پاکند...»، در حالی‌که مقصود از خبیث و طیّب، گفتار و عمل است.
از سوالاتی که از سوی صوفیه مطرح می‌شود، آن است که می‌گویند اگر ساخت خانقاه بدعت است، حکم حسینیه هم همانند خانقاه می‌باشد، چرا که هر دو از امور تازه تاسیس هستند و اسمی در اسلام از آنها برده نشده است. در پاسخ به این سوال چند جواب ذکر می‌شود که به نظر شما خواهد رسید.
برخی از کسانی که از موضوع صوفی و صوفیه اطلاعی ندارند سوال می‌کنند که چرا اهل‌کتاب و ادیان دیگر حق فعالیت مذهبی در اماکن اماکن عبادی خود را دارند، اما صوفیه از این حق محروم هستند و نمی‌توانند در اماکن عبادی خود تبلیغ نمایند. در پاسخ به این سوال دلایلی بیان شده است.