در حالی‌که بیش از 120 نفر از بزرگان و علمای اهل‌سنت بر ولادت حضرت مهدی در سال 255 هجری و آغاز غیبتش در سال 260 هجری صراحت دارند، در این میان، گروهی از شبهه‌گران وهّابی با عبارات و ترفندهای گوناگون کوشیده‌اند، در اصل این‌که اساساً امام عسکری (علیه السّلام) فرزندی داشته که غیبت نموده باشد یا خیر، تشکیک کنند.

یکی از اقسام توسل، توسل به جاه و مقام پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) است. این بخش از توسل از سوی وهابیت انکار شده است. این در حالی است که اهل‌سنت آن را پذیرفته و بر آن تاکید می‌کنند. به عنوان مثال باید مکتب دیوبند را که جریانی فعال در میان اهل‌سنت است، نام برد.

ابن‌تیمیه بوسیدن و دست کشیدن بر روی قبر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و قبور سایر انبیا (علیهم السّلام)، صالحین، صحابه و اهل‌بیت (علیهم السّلام) را جایز ندانسته و این مطلب را به تمامی علما نسبت می‌دهد. این در حالی است احمد بن حنبل پیشوای فکری وهابیان، تار مویی از پیامبر اکرم را به همراه داشت و به آن تبرک می‌جست.

یکی از مسائل و موضوعات اختلافی میان مسلمانان و وهابیان، مسأله «سوگواری و عزاداری» است. وهابیان هر چند با استناد به گریه پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) در مرگ فرزندش ابراهیم، اصل گریه کردن بر اموات و اشک ریختن در غم فراق عزیزان را پذیرفته‌اند؛ اما برگزاری مراسم عزاداری و سوگواری را بدعت می‌دانند.

یکی از فضایلی که شیعه و سنی بدان معترف است مسئله نزول آیه تطهیر در مورد اهل‌بیت پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) یعنی امام علی و حسنین و حضرت فاطمه زهراء (سلام الله علیهم) است. احادیث فراوانی در کتب معتبر حدیثی اهل سنت داریم که این مسئله را ثابت می‌نماید. این آیه از جمله آیاتی است که عصمت اهل‌بیت (علیهم السلام) را اثبات می‌نماید.

یکی از شبهاتی که سرکرده وهابیت ابن‌تیمیه حرانی در مبحث غدیر به شیعه وارد می‌کنند این شبهه می‌باشد که حدیث غدیر را فقط مسلم نقل کرده و در کتاب بخاری اثری از آن نیست و این دلیلی است بر عدم اعتبار آن. در حالیکه اگر بنا باشد شبهه‌کننده، اعتبار روایات را به این بهانه که در کتاب بخاری یا مسلم و یا حتی در صحاح ستّه اهل‌سنت نیامده از درجه اعتبار ساقط نماید...