تشکیلات بهائیت درحالی مدعیست که بهائیان در ایران از اشتغال محروم هستند و بخاطر اعتقاد، حق کار و فعالیت اقتصادی ندارند که شرکت‌هایی مثل فن آزما با مدیریت یک بهائی، بدون محدودیت فعالیت می‌کنند. در واقع، بهائیانی که علیه اسلام و حاکمیت دسیسه نکنند و به اجرای سیاست و نقشه‌های تشکیلات بهائیت در ایران نپردازند، از آزادی برخوردارند.

تشکیلات بهائیت مدعیست که بر اساس آیین بهائی، بهائیان صرفاً موظف هستند پیام مسلک خود را برسانند و حق ندارند دیگران را به دین و مسلک خود وارد کنند. این درحالیست که علاوه بر یکی بودن تبلیغ بر هر دو معنا یا مقدمه بودن یکی بر دیگری، تشکیلات بهائیت تمام تلاش خود را بر تبلیغ حداکثری برای تغییر عقیده مردم گماشته است.

کانال تبلیغی بهائیت مدعی شد عبدالبهاء بر این باور بود که نباید محبّت را ابزار تبلیغ کرد و در تبلیغ بهائیت نباید به ریاکاری متوسل شد. اما با نگاهی به متون و سابقه بهائیت درمی‌یابیم که پیشوایان بهائی از حسینعلی نوری گرفته تا عبدالبهاء و شوقی افندی، استفاده ابزاری از محبّت و کمک به دیگران را یکی از ابزارهای مهم تبلیغی بهائیت شمرده‌اند.

پیش از اشغال فلسطین به دست انگلیس و تشکیل اسرائیل، بهائیان از زمین‌های کشاورزی آباد و پرباری در آنجا برخوردار بودند که اینک خبری از سرنوشت آن‌ها در دست نیست. اما چگونه بیت العدلی که به بهانه حقوق بهائیان و به دنبال احیای زمین‌های تشکیلاتی، مصادره‌ای و تصرف در اراضی ملّی ایران غوغا به‌پا می‌کند، نسبت به زمین‌ها، نقض حقوق و آزادی بهائیان در فلسطین اشغالی سکوت را برمی‌گزیند؟

سایت رسمی تشکیلات بهائیت به نقل از شاپور راسخ، از خدمات بهائیت به فرهنگ و تمدن ایرانی و واسطه بودن بهائیت برای ارتباط ایران با تمدن جهانی نوشت. اما وقتی که بهائیت جز خیانت به ایران سابقه‌ای ندارد و دستاوردش تنها تخریب فرهنگ، تمدن و مردم ایران در چشم جهانیان بوده، چگونه می‌تواند از مدیونی فرهنگ غنی و کُهن ایرانی به بهائیت سخن گفت؟

عبدالبهاء بدون اشاره به آسیب‌های مخرب جنگ جهانی اول (خصوصاً برای ایرانی‌هایی که بیشترین آسیب را دیدند)، ابراز خشنودی کرد که این جنگ، باعث قطعی ارتباطش با بهائیان و موجب راحتی او شده است؛ بیان این موضع توسط عبدالبهاء، به خوبی نشان می‌دهد که جان افراد و ارتباط با بهائیان، چقدر برای رهبران بهائیت بی‌ارزش است.