پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ تبلیغ، از جمله مفاهیمی است که تا حدود بسیار زیادی در فرقه بهائیت بر آن تأکید شده است. یکی از کانال‌های بهائیت در تشریح معنای تبلیغ در این فرقه که تکلیفی عمومی برای تمام بهائیان شمرده شده، تبلیغ را به دو قسمت تقسیم کرده و یکی را بر بهائیان واجب و دیگری را ممنوع اعلام کرده است.

کانالی بهائی در تقسیم تبلیغ به واجب و ممنوع، تبلیغی را که صرفاً رساندن پیام بهائیت باشد واجب و تبلیغی را که تلاش برای بهائی کردن افراد باشد را ممنوع اعلام کرده است: «برای تبلیغ در انگلیسی دو واژه وجود دارد یکی به معنای ابلاغ امر است که حضرت ولی امرالله واژه teach را به کار برده‌اند. لغت دیگر proselytize است به معنی دیگری را به کیش خود فراخواندن است. اوّلی برای جمیع احبّاء واجب و دومی ممنوع است. بیت‌العدل اعظم در پیامی تفاوت این دو را بیان کرده‌اند که طالبین می‌توانند به آن مراجعه نمایند».[1]

کانال بهائی مدعی می‌شود که پیامبرنمای بهائیت تلاش برای بهائی کردن افراد را بر بهائیان ممنوع کرده است: «بناخواست کسی را در کیش در آوردن روا نه. راستی از کژی جدا شده؛ پس هر که به یزدان گروید و از دیگران چشم پوشید به ریسمان پیروی ایزدی از گرداب تیرگی رهایی یافت. و هیچ گاه مردمان را به ناخواست در آوردنِ در کیش یزدان روا نبوَد. هرگاه آفتاب جهانتاب یزدانی گیتی را روشن فرمود، پس از چندی مردمان فرمان‌های ایزدی را فراموش نمودند و به آنچه سزاوار نیست رفتار کردند. چه، اگر امروز کسی از پیروان آئین پیمبری باده خورد، پیداست که به خواست آن گوهر پاک نبوده. همچنین در همه چیزها بنگرید. برخی فرمان‌های یزدان را نفهمیدند و به کارهای ناشایسته پرداخته‌اند».[2]

اما در پاسخ به ادعای اینکه بهائیان، تلاش برای بهائی کردن افراد را ممنوع و حرام می‌دانند، لازم است تا در ابتدا اشکالی به این تفکیک داشته باشیم و سپس مواردی از لزوم تلاش برای بهائی کردن افراد در بهائیت را ذکر کنیم:

اول: تبلیغ به معنای ابلاغ امر و معرفی دین و عقاید خود به مردم، در واقع مقدمه تبلیغ به معنای دعوت به دین خود است؛ این‌دو شاید در لفظ متفاوت، اما در معنا و عالم خارج یکی و لازم و ملزوم هم هستند و تفکیک بین آن‌ها قابل تصور نیست. چرا که وقتی کسی عقاید خود را به دیگری معرفی و ابلاغ می‌کند، می‌خواهد او را به پذیرش دین خود ترغیب کند و در غیر این صورت چه مصلحتی بر ابلاغ امر قابل تصور است؟

دوم: چگونه بهائیت ادعا می‌کند ما دیگران را در تبلیغ، به دین خود فرا نمی‌خوانیم در حالی که علاوه بر وجوب همگانی تبلیغ برای تمام بهائیان، تشکیلات بهائیت سال‌هاست که برای دخول فوج فوج مردم به مسلک خود برنامه‌ریزی می‌کند: «در رضوان 1996 بهائیان عالم به اجرای نقشه‌ای خواهند پرداخت که هدفش اقدامی بسیار مهم یعنی حصول پیشرفتی عمده در روال دخول افواج مقبلین مؤمنین به امر الهی است».[4]

پی‌نوشت:
[1]. به نقل از کانال تبلیغی تشکیلات بهائیت.
[2]. مجموعه الواح بهاءالله خطاب به بهائیان، یاران پارسی، ص 48.
[3]. عبدالبهاء: «هریک از احبای الهی باید اقلاً در سال یکی را تبلیغ کنند»: اشراق خاوری، مائده آسمانی، ج 5، ص 163.
[4]. ترجمه پیام بیت العدل خطاب به کنفرانس هیئت‌های مشاورین قاره‌ای، مرکز جهانی بهائی، 26 دسامبر 1995.