یکی از آفت‌هایی که می‌تواند جامعه را به تباهی بکشاند و پایه‌های وحدت اجتماعی را متزلزل سازد، آسیب بزرگی به نام نفاق و دورویی است. از این‌رو پیشوایان الهی به دوری از این پدیده‌ی شوم هشدارهای جدی داده‌اند. اما جالب است بدانیم سرکردگان فرقه‌ی ضالّه‌ی بهائیت که خود را پیشوایانی الهی می‌پنداشتند، همواره به این صفت زشت آراسته بودند!

کانال تبلیغی بهائیت در پاسخ به این‌که به چه کسی باید بیشتر محبّت کرد، با نقل جمله‌ای از پیشوایان این فرقه، مدعی شد که غیربهائیان در این خصوص در اولویت هستند. اما از آن‌جا که غیربهائیان از دید پیشوایان بهائی از کمترین ارزشی برخوردار نبوده و مدام به آنان توهین می‌کردند، دستور به چنین برخوردی با غیربهائیان، تنها جنبه‌ی تبلیغی دارد.

مدعی پیامبری بهائیت به تقلید از پیامبران الهی، برای خود ادعای علمی الهی داشته است. اما بد نیست بدانیم که پیشوایان فرقه‌ی بهائی، جدای از غلط‌های فاحش محتوایی و تناقضات بی‌شمار در آثارشان، با اصرار به عربی‌نویسی برای مردم ایران‌زمین، به قدری مرتکب اشتباهات فاحش ادبی شده‌اند که حتی صدای پیروان خود را نیز درآورده‌اند.