شخصی به نام نَضر بن حارِث بن کَلده (شکنجه گر معروف) که در سفر به ایران، داستان‌های رستم و سهراب را یاد گرفته بود، مردم را دور خود جمع می‌کرد و با اضافه کردن دروغ‌های عجیب و غریب به داستان‌های باستانی ایرانی، حواس مردم را به خود جلب می‌کرد. لذا آیاتی از قرآن در اعتراض به رفتارهای زشت او نازل شد. نه در اعتراض به تاریخ ایران.