قوم طغیانگر
معاویه با جنگی که با امیرالمومنین (علیه‌السلام) داشت، رستگار نخواهد شد؛ چون بر امام زمان خود خارج شده و با فردی پیکار کرده که بغض او نفاق است و اذیت کردن او، سبب لعن و خلود در آتش است؛ معاویه به جنگ با ایشان اکتفا نمی‌کند، بلکه ایشان را سب می‌کند، پس به هیچ عنوان رستگار نخواهد شد.
روایت نبوی در مدح عمار که «وای بر عمار! گروهی طغیانگر او را می‌کشند، در حالی‌که عمار آن‌ها را به بهشت می‌خواند و آن‌ها او را به سوی آتش جهنم می‌خوانند»، روایتی مسلّم و غیر قابل تشکیک است و فرجام عمار و قاتلین ایشان را روشن می‌سازد.
بسیاری از بزرگان اهل تسنن همچون ابن عمر، ابن حجر عسقلانی، مناوی و ... اذعان کرده‌اند که معاویه و پیروانش بر باطل بوده و همان‌ها فئه باغیه هستند واز جهت دیگر امیرالمومنین (علیه‌السلام) و پیروانشان بر حق بوده‌اند.