دروغهای سران بهائیت
پیامبرخوانده‌ی بهائیت یکی از نگرانی‌هایش را امکان فراموشی آیات (به اصطلاح) الهی نازله به خود دانسته است. اما لازم است بدانیم در حالی پیامبرخوانده‌ی بهائیت از امکان فراموشی آیات الهی ابراز نگرانی نموده که بر اساس عقل و شرع، امکان فراموشی آیات توسط پیامبران و معصومین (علیهم السلام) محال برشمرده شده است.
پیشوایان و نهاد رهبری بهائیت، برای مشروعیت‌بخشی و تداوم رهبری خود بر این فرقه‌ی ضالّه، متوسل به تحریف وصیّت و یا نوع رهبری ترسیمی از جانب پیشوایان سابق خود شده‌اند. اما به راستی اگر انتخاب این اشخاص و نوع جانشینی‌ها در بهائیت، به انتخاب و خواست خدای تعالی بوده، پس چرا پیشوایان و نهاد رهبری بهائیت در عمل به آن خیانت کرده‌اند؟!
پیشوایان بهائیت همگام با جریان وهابیت، پیمودن مسافت برای زیارت قبور را حرام دانسته‌اند. این در حالیست که بهائیان با تأویل‌های نابجا همه‌ساله از سراسر دنیا عازم قبر پیامبرخوانده‌ی این فرقه در اسرائیل می‌شوند. بنابراین، استثنای چنین حکمی، یا به صلاحدید بهائیان صورت گرفته و یا پیشوایان بهائی، در اجرای احکام ساختگی خود مستثنا هستند.
پیامبرخوانده‌ی بهائی ضمن تشریع وجوب احترام به بستگان خود، برای آنان حقی در اموال مردم تعیین کرد. این در حالیست که پس از مرگ او، با شکل‌گیری نزاع درون خانوادگی که به طرد نزدیکانش منجر شد، عملاً اجرای این فرمان بر زمین ماند. اما تشکیلات بهائیت پس از شوقی، برای به چنگ آوردن اموال هنگفتش، دو مرتبه با این نزدیکان به مذاکره نشست!
عبدالحسین آیتی به نقل یکی از همراهان عبدالبهاء در سفر اروپایی‌اش، خاطره‌ای بدین مضمون را از اقامت در پاریس نقل می‌کند: «در پاریس شبی با عباس افندی مشروب می‌خوردیم، اسرار قلب خود را گفت و دانستم که هیچ دینی ندارد». این در حالیست که نوشیدن مسکرات در بهائیت حرام است و در این صورت، دلیلی بر باقی ماندن سایر پیروان بر بهائیت وجود ندارد.
عبدالبهاء تمام ورثه‌ی پیامبرخوانده‌ی بهائی را از ارث محروم کرد و از برادرش ضیاءالله (به علّت مخالفت با خود) فاصله گرفت و حتی در هنگام بیماری تا زمان مرگ، اجازه‌ی ملاقات نزدیکان از او را نداد. اما به راستی چگونه رهبران بهائیت می‌توانند در کنار اقدامات غیراخلاقی خود در حق نزدیکانشان، انسان‌ها را به محبّت در حق دشمنان فرا بخوانند؟!
پیشوایان بهائیت با ادعای زدودن تعصبات دینی، فرقه‌ی خود را پیام‌آور صلح و یگانگی نوع بشر معرفی نموده‌اند. این در حالیست که بهائیان در پیش‌پا افتاده‌ترین مسائل توان اجرای این حکم را نداشته‌اند. لذا چگونه فرقه‌ای که در نوع سلام کردن دچار اختلاف شده و کارش به هفت‌تیر کشی می‌کشد، می‌تواند میان اقوام بشر وحدت و اُلفت برقرار کند؟!