پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ چند روز پس از رحلت پیامبر، در مدینه اتفاقاتی افتاد؛ برخی انتقاد کردند که «اگر علی بیعت می‌کرد، زهرا شهید نمی‌شد.»
اما داستان این‌قدر ساده نیست.

پیامبر به امیرالمؤمنین گفته بود: «اگر یاور داشتی، قیام کن، اگر نداشتی، صبر کن.»
امیرالمؤمنین یاوری نداشت؛ بنابراین خانه‌نشین شد، ولی با غاصبان، بیعت نکرد تا حق پنهان نشود.

بیعت نکردن امیرالمؤمنین با خلیفه غاصب، خواستِ حضرت زهرا بود.
بارها مأموران آمدند؛ تهدید به آتش زدن خانه کردند.

پنجاه روز که گذشت، بنی‌اسلم از روستاهای خارج مدینه، به قصد قیام علیه حاکمان حرکت کردند و می‌گفتند تا علی بیعت نکند، ما هم بیعت نمی‌کنیم؛ بیعت امیرالمؤمنین، برای غاصبان خلافت، اهمیت پیدا کرد و قبل از اینکه قیامی علیه حکومت صورت پذیرد، عده زیادی به در خانه حضرت زهرا هجوم بردند، زهرا خود پشت در ایستاد و فریاد زد: «ای پدر! قوم تو مرا اذیت می‌کنند.»
در را آتش زدند، به در لگد زدند؛ در شکست، جنینش سقط شد و او مجروح؛ چند روز بعد، به شهادت رسید.
به داخل خانه آمدند؛ امیرالمؤمنین را کشان‌کشان به مسجد بردند و خلیفه بر دست بسته‌اش دستش را کشید. و اعلام کرد که بگویید علی بیعت کرد.

پس اگر امیرالمؤمنین همان اول بیعت می‌کرد، هم حق را پنهان کرده بود، هم ظلم را تأیید؛ صبر امیرالمؤمنین، به قیمت جان زهرا تمام شد، و حضرت زهرا با جانفشانی خود نگذاشت حق مخفی بماند؛ صبر امیرالمؤمنین هم از ترس نبود، بلکه به پیامبر تعهد داده بود.