پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ وهابی‌ها گریه کردن در مصیبت‌ها را بدعت می‌دانند و آن را باعث عذاب شدن مردگان می‌پندارند؛ ولی از جابر بن عبدالله نقل شده، وقتی که خبر کشته شدن حضرت حمزه را به پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله دادند، آن حضرت گریه کرد و وقتی با بدن مُثله شده حضرت حمزه روبرو شد، با صدای بلند گریه کرد.

ابن‌مسعود می‌گوید: پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله به قدری برای حضرت حمزه گریه کرد که برای هیچ کس دیگری، گریه نکرد. وقتی جنازه حمزه را برای اقامه نماز آماده کردند، کنار بدن مطهر حمزه ایستاد و با صدای بلند گریه کرد و بیهوش شد.
بعد از به هوش آمدن فرمود: ای عموی رسول خدا! ای شیر خدا و شیر رسول خدا! ای حمزه! ای انجام دهنده کار خیر، ای حمزه! ای برطرف کننده سختی‌ها از پیامبر، ای کسی‌که دشمن را از برابر رسول خدا دور کرده، وجود او را نگهداری نمودی».

واقدی می‌گوید: وقتی صفیه، خواهر حمزه نزد جنازه‌ی او آمد، کنار پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله نشست. وقتی صفیه گریه می‌کرد، پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله هم گریه می‌کرد، وقتی با صدای بلند گریه می‌کرد، پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله هم با صدای بلند گریه می‌کرد.

آقایان وهابی! چطور می‌گویید گریه کردن در مصیبت بدعت است، درحالی‌که پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله این کار را انجام می‌داد؟