پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در کتابهای حدیثی اهل سنت، روایتی معتبر در فضیلت امام حسین علیه‌السلام نقل شده که پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمودند: «حسین از من است و من هم از حسینم. خداوند دوستدار کسی است که حسین را دوست دارد».

علمای بزرگ اهل سنت مثل تِرمِذی، حاکم نیشابوری، کَنانی، اِبنِ حِبّان، ابنِ اَبِی‌الدنیا و هِیثَمی، حدیث را صحیح و معتبر دانسته‌اند؛ قاضی عیاض، در شرح حدیث «حسین منی و انا من حسین» به معنای اصیل آن اعتراف کرده و می‌گوید: «گویا پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله، با نور وحی، آنچه را بین حسین علیه‌السلام و قاتلین آن سَروَر اتفاق افتاد، می‌دید. پس مخصوصاً نام حسین علیه‌السلام را برد تا بفهماند که او و حسین، از حیث وجوبِ محبت و حرمتِ تَعرُّض و مُحاربه، چون شخص واحدند، و رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله در تبیین معنای این اتحاد فرمود: هر که حسین علیه‌السلام را دوست بدارد، خدا او را دوست دارد. زیرا محبت حسین علیه‌السلام، محبت رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله، و محبت رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله، محبت خدا است».

عبارت «حسین منی»، تعبیر دیگری از جریان مباهله است و اشاره به بقای نسل پیامبر در امام حسن و امام حسین علیهماالسلام دارد و عبارت «انا من حسین»، به نقش امام حسین در زنده کردن اسلام واقعی دارد.

قیام امام حسین، جداسازی اسلام واقعی از انحرافات امویان در اسلام بود.