پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در مصر باستان، خدایان گوناگونی پرستش می‌شدند. یکی از این خدایان (که به نظر می‌رسد این خدایان، جِنیان بوده اند)، آنوبیس نام داشت.

آنوبیس (Anubis) یک سگ بود که در کتیبه‌های مصری گاهی با تنِ انسان و سرِ سگ به تصویر کشیده می‌شد.[1] آنوبیس در کتیبه‌های مصری، آنپو (Anpu) نیز نامیده می‌شود. تصویری بازترسیم شده از این معبود باستانی مصر:

پس از آنکه مصر به دست هخامنشیان فتح شد، داریوش هخامنشی، به پرستش این سگ ــ معبود پرداخت. چنان که در لوحی از مصر باستان که امروز در موزه بریتانیا (British Museum) نگهداری می‌شود، داریوش، برهنه شده، لُنگی سفید به کمر بسته و در برابر آنوبیس، این سگِ معبود مصریان باستان به نیایش پرداخته است.[2] تصویر را مشاهده می‌کنید:

اگر بر صحت این نگاره تصریح کنیم، آن گاه در این باره می‌توان دو دیدگاه را مطرح کرد:

- داریوش حقیقتاً سگ‌پرست بود. به معنی واقعی، سگ را پرستش می‌کرد.

- داریوش، سگ پرست نبود. بلکه با این بازی سیاسی، کوشید مردم را در جهل و خرافات نگه دارد تا بتواند بر آنان حکومت کند.

به نظر شما کدام تحلیل درست است؟

پی‌نوشت:
[1]. بنگرید به:
 Alice Turner, The History of Hell, United States: Harcourt Brace, 1993, p. 13.
[2]. موزه بریتانیا، شماره اثر: 24411001، توضیحات اثر:
Door from a naos, incised wood with 'cellular' inlay of polychrome glass, only pieces of which (light-blue; dark-blue; red) now survive, showing Darius I, as pharaoh, making an offering to Anubis, enthroned, and Isis, standing behind, with name and epithets above and two bolts at rear.