پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ خیلی از فن‌ها نمی‌دانند که تعداد زیادی از آیدل‌های(خواننده مورد علاقه) آن‌ها، تحت فشار و مورد ظلم هستند؛ صنعت پر رونق کِی‌پاپ با ظواهر فریبنده که خیلی از نوجوانان و جوانان شرق آسیا را درگیر سرگرمی خود کرده است یک حقیقت و روی سیاه دارد. فرهنگ منحط غربی با بازیگران شرقی در حال ترویج است. ترانه‌های پاپ کره‌ای به زبان انگلیسی و با رقص‌های غربی اجرا می‌شود و عملاً فقط هنرمندانش کره‌ای هستند. آن‌ها در واقع عروسک‌های هستند که به اسم سرگرمی، شب و روز نوجوانان و جوانان را پر می‌کنند اما عملاً نسل جدید کره را با فرهنگ غربی انس می‌دهند. و خود این بسیاری از این آیدول‌ها هم راضی به این کار نیستند ولی به اجبار این کار را انجام میدهند.

بسیاری از نوجوانان با شرکت‌های سرگرمی و اقتصادی قرار داد می‌بندند که دوره‌های سخت و طولانی ‌مدت  آموزشی رقص، خوانندگی، نوازندگی، یادگیری چند زبان خارجی و... را بگذرانند و در انتها اگر کمپانی و شرکت، ملاک‌ها و ویژگی‌های لازم را در آن‌ها دید، این کارآموزان را وارد بازار سرگرمی کند. این نوجوانانی که با شرکت‌های بزرگ قرارداد می‌بندند بسیار تحت فشار هستند. عموما حق ندارند با جنس مخالف رابطه داشته باشند، اگر کمپانی صلاح بداند عمل زیبائی بر روی آن‌ها انجام ‌می‌دهد. نوع تعامل و ارتباط و حتی لحن سخن گفتن و... را کمپانی تعیین می‌کند. آن‌ها هیچ فضای خصوصی ندارند، بعضی از این شرکت‌ها ممکن است هر لحظه گوشی و لب‌تاب این هنرجوها را چک کنند و محتوای داخل آن را ببینند، آن‌ها به شدت تمرین و فعالیت می‌کنند ولی حق ندارند غذای زیادی بخورند چون چاق می‌شوند و عروسک‌های نمایشی لاغر، جذاب‌تر هستند؛ نقل شده «تیفانی» از اعضای گروه «نسل دختران» گفته در حالی که قد او ۱۶۲ سانتی‌متر است فقط ۴۸ کیلو وزن دارد و تازه با این وزن، سنگین‌ترین عضو گروه خود است که او را با الفاظی مانند خوک خطاب می‌کنند. بعض آیدول‌ها به خاطر عدم تغذیه و ضعف شدید، وسط صحنه و در حال اجرا غش می‌کنند.

این افراد در قبال دوره‌ها و آموزش‌هائی که می‌بینند به شرکت مقروض هستند و تا اتمام قراردادشان عمده درآمد آن‌ها نصیب کمپانی می‌شود و برای پرداخت این بدهی به شدت تحت فشار هستند. سود مالی رشد پاپ کره‌ای به شرکت‌های این صنعت می‌رسد که استودیو دارند، نظام پخش و توزیع دارند و کنسرت برگزار می‌کنند، اما قربانی اصلی آن دقیقاً همان قهرمانان پوشالی هستند که اتفاقاً مردم فقط همان‌ها را روی سِن می‌بینند؛ جوان‌هایی که باید برای مشهور شدن، رژیم غذایی سختی را رعایت کنند، غربی باشند، غربی بخوانند و غربی برقصند و اگر در این رقابت کم آوردند، خودکشی کنند و در واقع خودکُشانده شوند. آیدول‌هائی مثل سولی، هارا، جونگ هیون، سئو مین وو، چائه دونگ ها، سئو جی وُن، یو نی، آن سو جین به احتمال قوی به علت این نظام برده داری نوین خودکشی کردند.

 این شرکت‌های سرمایه گذار که در پازل نظام سرمایه‌داری هستند، چنان فشار اقتصادی و مالی به آیدولها می‌آورند که می‌شود گفت نظام برده داری نوین شکل گرفته است و راه نجات آیدول‌ها از این نظام برده داری، کار و تلاش فن‌ها است؛ اگر فن‌ها پیگیر این ظلم به آیدول‌ها شوند شرکت‌ها مجبور می‌شوند یا سیاست خود را عوض کنند یا حداقل سیاست‌ها خصمانه و ناعادلانه خود را تعدیل کنند. سرمایه اصلی این شرکت‌ها فن‌ها هستند.

ترویج همجنس‌گرائی، بی بند و باری، حرکات و رفتار‌های مشمئز کننده، استفاده از نمادها و علائم فراماسونری، شیطان پرستی و ترویج سبک زندگی غلط و شیطانی و... از جمله ظلم‌هایی است که این شرکت‌ها و کمپانی‌های حامی و صاحب کی‌پاپ، به آیدول‌ها روا می‌دارند . «سولی» از دختران آیدول بود. سولی قبلاً به دلیل امتناع از پوشیدن لباس‌های برهنه در اجراهاش تهدید شده و بارها در فضای مجازی مورد اهانت قرار گرفته بود. وی در آخرین حضور رسمی‌اش در یک مصاحبه، پیام‌های اهانت‌ آمیزی که برایش آمده بود را با صدای بلند خواند و در نهایت خودکشی کرد.

همچنین آیدول‌ها طبق قراردادهایی که بسته اند حق اعتراض و تمرّد زیادی ندارند. اِشکال مهم این است که صرف اینگونه قرار داد بستن صحیح نیست. در فقه اسلامی بعضی قرارداد‌ها و عهدنامه‌ها به خاطر لوازم باطل، تالی فاسدها و... صحیح نیست، هر چند دو طرف قرارداد بدان راضی باشند. کمپانی و شرکت‌هایی که اسپانسرهای بزرگی هستند مخارج آیدول را پرداخت می‌کنند و موفقیت و سود کنسرت‌ها یا تبلیغات برنامه‌ها برای کمپانی‌ها می‌باشد. هر آیدول برای محبوبیت و معروفیت باید قراردادی با کمپانی ببندد تا مخارج او را بدهد که عموماً این قرارداد مبنی بر :

_داشتن نظارت بر رفتار آیدول‌ها جلوی دوربین و در محیط شخصی ، اجازه دادن با هرگونه عمل جراحی، توافق با قوانین کمپانی مانند ممنوعیت کلاب رفتن(مکانی برای رقص و آواز و صرف مشروبات الکلی)، ممنوعیت رانندگی، ممنوعیت ازدواج یا داشتن دوست پسر و دوست دختر تا زمان فسخ قرار داد، توافق بر پوشش و میکاپ، شینیون آیدول و... هست که به این قرارداد، قرارداد بردگی یا فروختن روح می‌گویند. تمام کره زمین بر اساس نظر نظام سرمایه داری اداره می‌شود و یا حداقل تا حدودی نظراتشان را اعمال می‌کنند. آیدول‌ها به ظاهر با کمپانی قرارداد می‌بندند ولی در واقع طرف قرارداد مقابل آیدول‌ها، نظام سرمایه‌داری است. فن‌ها اگر واقعا به معنی کلمه فن هستند، فرقی نمی‌کند آرمی، بِلینک، اِکسوال و... باشند، باید یک اتحاد بین فن‌ها شکل بگیرد تا آیدول‌ها را از بردگی نجات دهند و جلوی این ظلم به آن‌ها گرفته شود. همچنین ترویج مباحث فرهنگ منحط غربی متوقف شود.

محمد جواد نصیری