پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ شهادت، یکی از آرمان‌های شیعیان امیرالمومنین (علیه السلام) است، زیرا آنها از مرگ باکی نداشته و همچون مولای خویش به دنبال شهادت بوده و آن را سعادتی ویژه می‌دانند. یکی از ویژگی‌های که در نهج البلاغه از زبان امیرالمومنین (علیه السلام) برای شیعیان خاص، ترسیم و سرلوحه زندگی آنهاست، احیای سنت و مبارزه با بدعت‌هاست. چنانچه می‌فرماید: « أَيْنَ عَمَّارٌ وَ أَيْنَ ابْنُ التَّيِّهَانِ وَ أَيْنَ ذُو الشَّهَادَتَيْنِ وَ أَيْنَ نُظَرَاؤُهُمْ مِنْ إِخْوَانِهِمُ الَّذِينَ تَعَاقَدُوا عَلَى الْمَنِيَّةِ وَ أُبْرِدَ بِرُءُوسِهِمْ إِلَى الْفَجَرَةِ ... [أَوْهِ‏] أَوِّهِ عَلَى إِخْوَانِيَ الَّذِينَ تَلَوُا الْقُرْآنَ فَأَحْكَمُوهُ وَ تَدَبَّرُوا الْفَرْضَ فَأَقَامُوهُ أَحْيَوُا السُّنَّةَ وَ أَمَاتُوا الْبِدْعَةَ[2] کجاست عمار؟ کجاست ابن تیّهان؟ و کجاست ذوالشهادتین. کجایند مانند آنان از برادرانشان که پیمان بر جانبازى بستند و سرانجام سرهایشان براى فاجران و فاسقان فرستاده شد، آه بر برادرانم. همانها که قرآن را تلاوت مى‌نمودند و به کار مى‌بستند در فرائض الهى دقت می‌کردند و آنها را به پا می‌داشتند. سنّتها را زنده کرده و بدعتها را مى‌راندند».

یکی از مصادیق مبارزه با بدعت‌های در هر زمان، مقابله با فرقه‌های صوفیه است، مبارزه و مقابله‌ای که ائمه اطهار (علیهم السلام) پرچم‌دار آن بوده و علما و بزرگان دین نیز ادامه دهنده راه آنها بودند. اگر در قرون گذشته، انحراف صوفیان در ایجاد بدعت ها و عقاید خانقاهی بود، ولی امروزه برخی از فرقه های صوفیه همچون فرقه صوفیه سلطان علیشاهی(گنابادی) پا را فراتر نهاده و خود را در مقابل نظام اسلامی می‌بینند و مخل نظم عمومی شده و امنیت جامعه اسلامی را تهدید می کنند.

برخی از دراویش تندروی این فرقه سالهاست که در بسیاری از اغتشاشات و فتنه ها شرکت داشته و محکومیت های متعددی علیه آنها صادر شده است. یکی از اغتشاشات خون‌بار که رسماً توسط اعضای تندروی این فرقه ایجاد شد، غائله خونین خیابان پاسداران تهران و گلستان هفتم در سال 1396 بود که منجر به شهادت 5 نفر از عوامل جوان نیروی انتظامی و بسیج گردید.

دراویش گنابادی که از قبل برای این غائله برنامه ریزی کرده بودند و آماده اغتشاش و التهاب آفرینی بودند با تجمع کردن جلوی درب پاسگاه، خواهان آزادی بی قید و شرط درویشی شدند که به اتهام دزدی دستگیر شده بود. بعد از آن که دراویش گنابادی متوجه شدند با این حربه راه به جایی نخواهند برد، با اجتماع در جلوی درب منزل نورعلی تابنده قطب سابق این فرقه ادعا کردند که ایشان در حصر است و جان ایشان در خطر است و اغتشاش آنها به خیابان پاسداران و گلستان هفتم کشیده شد. دراویش در اینجا نه به امکانات عمومی رحم می کردند و نه به اموال خصوصی مردم و به هر وسیله نقلیه‌ای که در آنجا پارک شده بود یا در حال عبور بود صدمات جدی وارد می کردند و برخی را به آتش می کشیدند. در اینجا بود که نیروی انتظامی و بسیج بدون سلاح و برای کنترل دراویش سرکش وارد شدند ولی دراویش گنابادی که از قبل خود را آماده کرده بودند با نیروی انتظامی درگیر شدند و متاسفانه یکی از دراویش گنابادی به نام محمد ثلاث به صورت وحشیانه و داعش‌گونه با اتوبوسی به سمت نیروی انتظامی و بسیج حرکت کرد و به میان آنها رفت و چندین نفر از نیروهای امنیتی را زیر چرخ‌های اتوبوس له کرد و باعث شهادت و زخمی شدن چندین نفر از آنان شد. بعد از آن نیز درویش دیگری به صورت جنون آمیز سوار بر خودروی سمندی به سمت نیروی انتظامی و بسیج حرکت کرد و چندین نفر از آنها از جمله محمد حسین حدادیان را زیر گرفت و خوی داعش صفتی خود را به نمایش گذاشت و این جوان رعنا را به شهادت رساند.

ناگفته نماند که دراویش گنابادی بعد از اینکه با خودروی سمند به این شهید عزیز زدند به پیکر نیمه جانش هم رحم نکردند و پیکر او توسط فرقه انحرافی دراویش گنابادی به اسارت گرفته شد، بدن این جوان رعنا در قلب تهران توسط دراویش گنابادی داعش‌وار قطعه قطعه گردید و در شب شهادت حضرت زهرا (سلام الله علیها) به فیض شهادت نائل کشت.

شهید محمد حسین حدادیان جزء مدافعین حرم بود و سابقه دفاع از حرم اهل بیت (علیهم السلام) و رودررویی با داعشیان را داشت، اما  تقدیر و خواست خداوند حکیم آن بود که در قلب تهران به شهادت برسد تا وی پرچمدار مبارزه با فرقه صوفیه نعمت اللهی سلطان علیشاهی(گنابادی) و منافقان داخلی باشد.

شهادت پر خیر و برکت محمد حسین حدادیان باعث برملاشدن چهره نفاق دراویشی شد که دم از عرفان، خداجویی، مهربانی، اخوت، برادری و صلح با همه انسانها ‌می‌زدند، و شهادتش چراغی مقابل چشمان جوانانی که طالب سلوک الهی هستند، روشن نمود که گرفتار دام‌های این دراویش داعش صفت نشوند.

پی نوشت:
[1]. شريف الرضى، محمد بن حسين، نهج البلاغة (للصبحي صالح)، هجرت - قم، چاپ: اول، 1414 ق، ص52.
[2]. همان، ص264